Het was kort na het beëindigen van de Tweede Wereldoorlog dat ik voor het eerst kennismaakte met het georganiseerde voetbal. Het precieze jaartal kan ik mij niet herinneren, 1946 of 1947. De thuiswedstrijden van Ajax in de Watergraafsmeer zullen er zeker mee te maken hebben gehad. De toenmalige sterspelers werden tijdens het straatvoetballen veelvuldig genoemd en nagespeeld. Misschien ambieerde ik wel een baan als profvoetballer, immers er werd veel over gesproken om naar Engels voorbeeld de prof-voetballerij ook in Nederland in te voeren.
Wat de reden ook geweest is, ik herinner mij dat ik destijds lid werd van de r.k.s.v. Ambon en enkele wedstrijden speelde in de buurt van de Weesperzijde. Ik speelde als rechtshalf en Cor, mijn jongere broer, speelde op links. Een groot succes zal het niet geweest zijn, want na deze partijtjes was het afgelopen met het voetballen. Het kan ook zijn dat de contributie of de uitrusting een te grote uitgave was voor de beurs van mijn moeder. Een groot gezin met twaalf kinderen zal het er niet makkelijker op gemaakt hebben. En in deze naoorlogse jaren zal er in huis genoeg aan vervanging toe zijn geweest. Bovendien moest mijn vader het alleen verdienen. Zijn salaris als rijksambtenaar zal niet toereikend geweest zijn om deze extra last te dragen.
Om op het voetballen terug te komen, het is nooit meer wat geworden. Hoewel ik tijdens een der wedstrijden het winnende doelpunt scoorde, is er nooit iemand naar voren getreden om mij te sponsoren. Mijn bijdrage aan deze veldsport is dus beperkt geweest, maar over het straatvoetbal weet ik nog wel het een en ander te vertellen.
Door te googelen op internet ben ik erachter gekomen dat 'Ambon' destijds is opgegaan in een club uit noord en dat deze combinatie later de basis is geworden van het huidige 'Nieuwendam', eveneens uit noord. Liever had ik verteld dat ik in het huidige Ajax furore had gemaakt, maar het is er niet van gekomen.
Quirinus, februari 2017
