Tijdens de laatste oorlogswinter zijn de Amsterdammers hier op jacht geweest om brandbare spullen voor de kachel te bemachtigen. Geen splinter hout of snipper papier is er achtergelaten. Alleen de muren stonden nog overeind en die werden na afloop van de krijg door slopers neergehaald. Vraag mij niet waarom, maar in plaats dat het puin werd afgevoerd, werd het in het midden van 'onze' straat enkele meters hoog gestort
Wij, als kinderen, in de leeftijd tussen mal en dwaas, vonden het een ideale plek om de kinderlijke energie op los te laten en de fantasie de vrije loop te laten. Ook onze ouders hadden er geen moeite mee, want vanuit de ramen hadden zij goed zicht op het jonge goedje. De kinderen moesten toch wat en er was verder niet veel te doen in de weliswaar bevrijde, maar ontredderde stad. Naar school konden zij nog niet, want het duurde even eer de naar Duitsland gedeporteerde schoolmeesters teruggekeerd waren naar huis en dat de lokalen weer op orde gebracht waren en voorzien van de nodige lesmaterialen. Trouwens vele kinderen waren nog niet terug vanaf hun evacuatieadres. Eerst in het nieuwe schooljaar, in september, begonnen de meeste scholen.
Vanaf de vroege morgen tot vaak laat in de avond waren de kinderen bezig met gangen en loopgraven maken. Een soort van ondergrondse bunker was het toppunt van ondernemingsgeest, compleet met zitplaatsen en tafel. Zonder angst voor razzia,s of bemoeienis van politie kon de jeugd hier haar energie kwijt. En toen de bouwwerken voltooid waren, werd er urenlang gedebatteerd over de zaken die hen bezig hield. De middagboterham werd hier gedeeld en opgegeten. En menige liefde zal hier wortel hebben geschoten.
Een jaar later werd met lede ogen toegekeken hoe de forten werden afgebroken en met vrachtauto's afgevoerd. Een kinderparadijs verdween en zal ergens onder het asfalt van een nieuwe weg tot fundament gediend hebben. Alleen hoop ik dat de kinderen van Aleppo en andere kapot gegooide steden of dorpen nog enige vreugde zullen beleven in de puinhopen ervan.
