Ik houd van Oost

Toen ik in Amsterdam Oost kwam, voelde ik me eenzaam. Mijn vader was altijd hard aan het werk. Thuis had ik mijn moeder. Mijn broertje ging naar school. Hij was eerder naar Nederland gekomen dan ik.
Mijn moeder ging een keer per week naar buiten en vooral naar het Oosterpark. Daar kunnen alle vrouwen elkaar ontmoeten en met hun kinderen spelen. Dit was in de jaren tachtig. Vrouwen hadden veel heimwee naar hun geboorteland. Mijn moeder ook. Ze durfde niet naar buiten, ten eerste door de taal en ten tweede door de onbekende omgeving. Gelukkig was er een Marokkaanse buurvrouw. Samen met haar kon ik de Nederlandse taal leren in een buurthuis. Die jaren waren gezellig. Vooral omdat we naast die aardige mevrouw woonden. Mijn vader heeft weinig begrepen van de Nederlandse wet. Daardoor kreeg hij problemen die hij zelf niet kon oplossen. Later kreeg ik een oud huis. Het zag er droevig uit. Er was geen dubbel glas en het had smalle trappen. In de winter hadden we geen radiatoren in de slaapkamer dus moest ik slapen in de woonkamer. Het was vreselijk koud, alsof je buiten sliep. Niemand durfde bij ons te logeren. In dit huis heb ik mijn tweede kindje gekregen, zij was gehandicapt. Zij bleek na haar eerste levensjaar verlamd te zijn. Ik ben nu verhuisd naar de Indische buurt, maar dezelfde klachten over de woning blijven. Naast die nadelen wil ik voor altijd in Oost blijven wonen.