30 Jaar Oost, wie had dat ooit gedacht ?

Oost moet wel leuk zijn, want ik woon hier al de helft van mijn leven. De eerste helft daarvan zwierf ik met mijn ouders van plaats naar plaats. Aansluitend zette ik dat systeem voort toen ik zelfstandig werd.
In 1980 kwam ik terug uit het buitenland en vond al snel een baan in Amsterdam. Echter geen woning. Via via kocht ik een etage aan de Beukenweg voor wel fl. 60.000,-- (momenteel in de verkoop voor €. 250.000,-- !).
Na de geboorte van mijn zoon ben ik in 1994 “het hoekje omgegaan”. Naar de 1e. Oosterparkstraat. Een prachtig licht appartement met uitzicht op dezelfde binnentuin als vanuit de Beukenweg.
Alle bewoners trokken er tegelijk in. Dit schiep verbroedering. Er heerst sociale controle in het complex, we doen boodschappen voor elkaar, begeleiden elkaar naar het ziekenhuis etc. en letten op of er verder hulp nodig is. Dit wordt niet gecoördineerd, maar ontstaat steeds spontaan.
Het is niet alles pais en vree in ons complex. Er wordt ook veel geroddeld. Autochtoon en allochtoon wonen door elkaar. Meestal gaat dat goed. En zo niet, dan spreekt men elkaar erop aan. Overal zitten rotte appels, ook bij ons. Zoals illegaal verblijf in een woning, of ouders die vertrekken en hun kinderen in de woning laten wonen.
Ik ben vastgeroest in mijn “dorp Oost”. Heb er wortel geschoten. De onrust uit mijn jeugd van steeds weer verhuizen, ben ik hier kwijtgeraakt.
Ik heb wel eens moeite gehad met de verloedering en criminaliteit, maar ben toch gebleven. De Oosterparkbuurt is de laatste jaren flink opgeknapt. Herstel, nieuwbouw, schoonhouden van straten, handhaven van regels. Het is allemaal op de goede weg. Met name de horeca op het Beukenplein maakt de buurt aantrekkelijker. De grootte van de terrassen is echter wat overdreven! Het eentonige beeld van donerzaken, kapsalons en groentewinkels in de 1e. Oosterparkstraat heeft wat meer variatie nodig.
Maar zoals alles de afgelopen jaren is verbeterd, zal ook dit weer verbeteren.