Fina van der Weide
Ik maak een fietstochtje en rijd over de Ringdijk in Amsterdam.
Voor me loopt op het voetpad een oudere dame, met zo te zien haar dochter en kleindochter.
Ik rijd niet hard, want ik kijk om me heen en maak soms foto's. Dan in ene blijft het meisje staan en kijkt naar de huizen aan de overkant. Ze wijst en zegt nogal hard. Mama is daar ook een opa in?
Ik kijk verbaasd waar ze naar wijst, want verstond ik het nou goed?
Als ik haar uitgestrekte handje volg zie ik een soort van vaasversiering in een portiek. Even is het stil, en dan begint de oude mevrouw echt heel boos te schreeuwen. Tegen haar dochter maar ook tegen het meisje. Ik schat het kind op een jaar of vier, en ik snap er nog steeds niets van. Eigenlijk zonder dat ik er erg in heb ben ik gestopt. Best brutaal, want ik luister ze feitelijk af.
De oudere dame is nu echt helemaal over de rooie. Ze sist wat naar haar dochter, die zich verontschuldigd en zegt dat haar kind het niet zo bedoelt.
En dan als er net even een stilte is, huilt het kind:" maar die opa is dan toch koud, onze opa is binnen".
Met een kreet stort de oude dame zich op het kind, ze wil haar net een klap geven als de moeder ingrijpt. En dan na een nogal harde verwensing, loopt de oudere dame weg. De dochter roept haar nog na, mam, je spullen staan bij ons, doe niet zo raar.
Moeder roept naar een taxi die voorbij komt en stapt in. We horen haar zeggen dat ze naar het Amstelstation wil.
Ik besef dat het eigenlijk ongepast is, dat ik zo sta te luisteren. al begrijp ik er nog steeds niets van. Maar ik wil weer doorrijden. Dan draait de moeder zich om, ze ziet mij en zegt, snapt u dat nou?
Ik vertel eerlijk dat ik alles zag, maar er geen ene bal van begreep.
Dan legt ze uit dat haar vader een jaar geleden is overleden. Ze had haar moeder die buiten de stad woont uitgenodigd om deze moeilijke week bij haar te logeren.
En ja het verliep nogal moeizaam want haar dochtertje van bijna vier was nogal een kwebbeltje en oma kon niets van haar verdragen.
Dus ja het was de hele tijd al schipperen geweest, want oma vond " kinderen moet je niet horen. Die moeten luisteren en stil zijn".
Ze waren maar gaan wandelen en even naar het park geweest en nu op weg naar huis en ja toen kwam die vraag van het kind en draaide oma door.
Ik vertelde dat ik dat hoorde, maar het echt niet snapte.
Ach, zei ze, het is simpel. Mijn moeder heeft de as van mijn vader in een grote kitsch urn. En daar praat ze dus tegen. Mijn dochter vroeg toen we haar ophaalden, waarom oma die vaas gedag zei, en toen zei oma dat opa in die vaas zat. En nu denkt ze dat in elke vaas een opa zit. Die urn van mijn vader lijkt wel wat op dat ding.
Mijn moeder snapt helemaal niet hoe een kind denkt en denkt nu dus dat ze oma expres pijn wil doen. Pfff ik weet niet meer wat te doen. En nu is ze vast naar huis en belt met mijn zus over dat schandalige kind.
Het kindje stond er nog snikkend bij. Ze keek me zo triest aan.
Oma is boos zei ze. Ik zei dat oma niet boos was, maar een beetje verdrietig en daarom soms zo boos deed. Maar dat zij echt lief was. Ik toverde een mandarijntje uit mijn tas en ze begon te glimlachen. Dank u wel zei ze netjes. De moeder keek me aan en zei, dank u wel dat ik even tegen u aan mocht kletsen.
Nog vaak ben ik over de Ringdijk gefietst en elke keer als ik dat portiek zie, moet ik even aan ze denken. Zou het nog goed zijn gekomen?