Gestolen of niet?

Mijn vader had een bakfiets, hij had die zelf helemaal opgeknapt en er een nieuwe bak op gemaakt.
Hij bracht er handel op weg of haalde het juist op. Ze verhuisden zelfs vanuit de Riouwstraat naar de Madurastraat met dat ding. Maar eens in de maand ging mijn vader naar de grote Albert Heyn aan de Helmholzstraat om de voorraad aan te vullen. Soms ging mijn moeder mee, maar dat bracht ruzies, want zij reed dan op mijn fiets en hij de bakfiets. Reed ze voor was het niet goed en achter hem ook niet. Dus al snel ging hij alleen met een briefje wat er gekocht moest worden.

Zo ook die dag in 1979, hij pakte rond 11 uur zijn bakfiets en zei ik ben over een uurtje weer terug. Maar dat uurtje werden er meer en na 3 uur stopte er een mooie Mercedes bij ons voor de deur. Mijn vader zat naast de bestuurder en op de achterbank stonden dozen en tassen met de voorraad die mijn vader had ingeslagen.

Mijn vader stapte uit en zei ze hebben mijn bakfiets gejat, deze meneer wilde me gelukkig helpen. We hebben nog rondgereden, maar hij was nergens.
De meneer kreeg een kop koffie en mijn vader bood aan om de benzine te betalen, maar de man zei dat het goed was. Dat hij hoopte dat mijn vader zijn bakfiets terug kreeg.

Nadat mijn vader was bijgekomen van de schrik, besloot hij toch nog eens te gaan zoeken en reed op mijn fiets richting Watergraafsmeer.
Een drie kwartier later, kwam hij blij aanrijden op zijn bakfiets met mijn fiets in de bak.
Hij had hem zien staan zei hij, het slot er nog op. Iemand had hem gewoon weggesleept voor de lol zei hij. Maar toen we doorvroegen, deed hij raar en wilde er niet meer over praten. Het bleef voor ons lang een mysterie. Want een bakfiets was geen fiets die je even op je nek nam.

Jaren later, zo ergens in 2002, was ik bij hem op bezoek in het tehuis waar hij woonde.
We spraken wat over vroeger en in ene begon hij te lachen.
Ik vroeg wat er was en hij wilde het eerst niet vertellen. Na wat aandringen, voeg hij of ik nog kon herinneren dat zijn bakfiets eens gestolen was.

Natuurlijk wist ik dat nog, Nou zei hij, ik zal je de waarheid maar vertellen. Je weet ik fietste altijd dezelfde route, via de Molukkenstraat en het Galileïplantsoen, dan linksaf de Linnaeusparkweg in en daar bij de ingang van AH zette ik de bakfiets dan op slot.
Nou had ik dat al zo vaak gedaan. Maar toen ik klaar was, wilde een jongen van Ah me wel even helpen met de dozen. Hij liep voor me uit naar de deur, maar buiten op straat was dus mijn bakfiets weg. Die man met die Mercedes, laadde alles in en we reden rondjes over de Middenweg.

Toen ik weer terugging met jouw fiets, stond mijn bakfiets nog gewoon daar waar ik hem had gezet.
Ik reed naar de Kruislaan en toen via de Middenweg weer naar huis, en toen begreep ik het pas. Die Ah heeft 2 ingangen. De ene aan de Linnaeusparkweg en de andere aan de Helmholzstraat.
Ik had dat helemaal niet door, in mijn paniek zag ik ook helemaal niet dat het er anders uitzag daar.
Ik schaamde me kapot en heb toen maar verzonnen dat ik hem in een zijstraatje vond.

Samen hebben we er even heerlijk om gelachen. Ach ja twee deuren is ook verwarrend toch?