Getogen in oost (5)
Op de binnenplaats van Paviljoen 10 aan de Zeeburgerdijk werd ik opgezocht door hoofdzuster Blauw (of Blaauw), samen met een man in een lange witte jas. Iemand die ik nooit eerder had gezien.
"Je moeder heeft hier toestemming voor gegeven", zei de hoofdzuster, waarna de man een lange naald rechtop in mijn schouder stak. Wat de hoofdzuster bedoelde, begreep ik niet. Wel vond ik het vreemd dat ik de injectie niet kreeg in mijn bil of dijbeen en ook dat ik er nauwelijks iets van voelde.
Tijdens een bezoekuur niet lang daarna zat mijn moeder heel erg te huilen. "Je wordt beter", zei ze. "Ik had de Here Jezus al verteld dat het goed was als Hij wilde dat je bij hem ging wonen. En nu mag ik je houden." Het was 1954, het jaar waarin met succes met medicijnen tegen tbc werd geëxperimenteerd.
Ik mocht van al het speelgoed dat ik in het sanatorium had verzameld twee dingen uitzoeken om mee te nemen. Ik koos de boekjes 'Het fluitketeltje' en 'Veertien uilen' van Annie M.G. Schmidt en een lei met een griffel die ik van mijn lievelingszuster in het sanatorium had gekregen. Wat ik meenam moest wel eerst worden ontsmet.
De boekjes heb ik nog steeds. Als mijn kleinkinderen op mijn werkkamer komen halen ze de boekjes voorzichtig uit de kast (ze liggen namelijk helemaal uit elkaar) en zoeken de liedjes op die ik voor moet lezen, of, zoals Dikkertje Dap, die we samen kunnen zingen.
Dit verhaal is de weergave van een van de reacties geschreven door John Toxopeus onder zijn verhaal Getogen in Oost