Getogen in Oost, deel 2
Afgelopen week heb ik voor het eerst de wandeling gemaakt van de Linnaeuskade waar ik woonde van 1954 tot 1979, naar de Zeeburgerdijk waar ik in 1953 en 1954 heb gelegen met tbc. Ik heb me nooit gerealiseerd dat ons woonhuis en de quarantainebarakken van Paviljoen 10 zo dicht bij elkaar liggen.
Van die barakken heb ik op internet foto’s gezien en ik ben er jaren geleden wel eens langsgereden. Het zag er verwaarloosd uit. Maar alles wat ik tijdens mijn wandeling vorige week had verwacht, zeker niet de prachtig gerenoveerde woningen, met een tweede woonlaag en tuintjes aan de straatkant. Voor de zekerheid vroeg ik het een bewoner die bezig was met een racefiets: ‘Meneer hebben hier vroeger tbc-patiëntjes gelegen?’
‘Jazeker. En daarvoor was het een geboortecentrum.’
Toen ik zei wat ik hier deed, vertelde hij dat er regelmatig mensen langskwamen die hier herinneringen hadden liggen. ‘Het is nu een rijkdom om hier te wonen,’ zei hij.
Een vrouw die zag dat ik foto’s maakte bekeek me wantrouwend en reageerde kribbig op mijn verklaring: ‘Ja, dat kan ik niet zien aan de buitenkant. Er komen hier ook mensen met minder vreedzame bedoelingen.’
Dit verhaal is de weergave van een van de reacties geschreven door John Toxopeus onder zijn verhaal Getogen in Oost