Samuel Cohen
Frits Slicht
De meidagen van 1940 leken mooi weer te geven, het schooljaar liep ten einde. Samuel ging op de 9e mei gewoon naar bed, zijn huiswerk had hij maar half gedaan (of misschien toch helmaal niet). Zorgen om een eventueel zittenblijven had hij niet, hij werd er in ieder geval niet slapeloos van. Des te verwonderlijker dat hij vroeg wakkeer geschud werd door een donderslag, of was het iets anders. Ook zijn broer Hartog was wakker geworden, maar hij zag alleen een jachtvliegtuig. Ze kropen weer in bed om nog een paar uur te slapen. Om acht uur werd de radio aangezet en toen bleek dat de Duitsers Nederland waren binnengevallen.
De verwarring bij Samuel was groot, want wat moet een jongen van veertien jaar daarvan denken? Hij wist niet meer dan maar zo normaal mogelijk verder te leven en hij ging dan ook naar school. Daar bleek dat er voorlopig geen school was, in ieder geval niet zolang er werd gevochten. Vooralsnog werd er alleen in Oost Nederland gevochten. Wel gingen er geruchten over verklede parachutisten. Samuel en anderen lieten argeloze voorbijgangers de woorden Scheveningen en IJmuiden zeggen. Daarmee kon je die parachutisten meteen mee ontmaskeren.
De moeder was bezorgd om onze neven die gemobiliseerd waren en ergens vochten. Helaas hadden zij geen idee waar. In Amsterdam merkten we weinig van de oorlog, een enkele keer was er luchtalarm. Op een van die weinige keren, zijn we onder de trap in het trappenhuis gaan zitten. Daar zat toen ook de buurvrouw, maar die bleef maar het Ave Maria bidden. Na het sein ‘alles veilig’, zei zijn moeder dat ze daar nooit mer ging zitten, ‘ook al vallen de bommen om ons heen…’
De Zeemanshoop in de haven van Scheveningen. Vier studenten en 42 joodse vluchtelingen kaapten op 14 mei 1940 reddingboot Zeemanshoop in Scheveningen om te vluchten voor de oprukkende Duitse legermacht. Bron: www.knrm.nl 
Na vijf dagen was de oorlog voorbij en de bezetting begonnen. Alle neven hadden de oorlog overleefd, maar de bezetting (de Jodenvervolging) zouden zij niet overleven. Die eerste dagen leek alles redelijk rustig te verlopen, maar plotseling sloeg de paniek toe. Velen probeerden via de haven van IJmuiden te vluchten. Men vreesde het ergste en veel Duitse Joden pleegden zelfmoord in die eerste dagen na de capitulatie. Maar vooralsnog leek alles bij het oude te blijven.