Anneke Koehof 
Eindelijk kregen wij televisie. Ik denk dat mijn ouders er jaren voor hebben moeten sparen, we hadden het niet bepaald breed. Het was, zoals alle tv's in die tijd, een enorm bakbeest, waarvoor een speciaal meubel moest worden aangeschaft. Mijn vader, want hij was de man die de beslissingen nam, koos voor een SABA, een Duits merk.
Dat begrijp ik achteraf niet zo goed. Mijn vader was in de oorlog werkweigeraar en werd als links politiek gevangene via de Euterpestraat, kamp Amersfoort en kamp Vught afgevoerd naar een Arbeitslager in Duitsland, dat hij ternauwernood heeft overleefd.
Wij, zijn gezin, werden opgevoed met een haat voor Duitsers, niet door wat hij vertelde, maar juist door wat hij niet vertelde. Wel wisten wij precies bij wie wij in onze buurt geen boodschappen mochten doen en toen ik eens de moed had een Duits vriendje mee naar huis te nemen mocht ik hem niet binnenlaten.
Hoezo dan toch een Duitse tv.?
'Je kunt van die moffen zeggen wat je wilt, maar ze maken wel degelijke spullen!' zei mijn vader. Dat was dus de reden én het sleuteltje. Het sleuteltje? Jawel, de televisie kon op slot en pa beheerde het sleuteltje. Wie heeft er ooit een tv gezien met een sleuteltje, maar echt, ze bestonden.
Als mijn ouders eens per week bij oma op bezoek gingen zochten wij op de gekste plekken naar de geheime bergplaats van het sleuteltje, maar we vonden het niet.
Tot die zondagavond. Omdat het al donker was deden wij het licht in de ouderslaapkamer aan en daar, scherp afgetekend door de brandende lamp, lag het sleuteltje in de zijden lampenkap.
Zo hebben wij nog lang stiekem tv kunnen kijken en tegen de tijd dat pa en ma de hoek naar de Baweanstraat omsloegen, lag het sleuteltje weer in de lampenkap.
Het meest heeft mijn vader mij echter verbijsterd toen ik hem op een zaterdagavond opbelde. Het duurde tamelijk lang voordat hij opnam en een beetje korzelig zei hij:
'Kun je over een uurtje terugbellen? We zitten naar De Blauwe Bok te kijken'...
'Zum Blauen Bock', een programma van de West Duitse TV.
