In 1983 wordt ik gedwongen de Wagenaarstraat te verlaten: sloop. Ik ga weer op de Derde Oosterparkstraat wonen, nu op een benedenwoning, geheel onderkelderd en met tuin. Maar ook daar zal ik na een tijd uit moeten wegen grootse herbouw. Om moedeloos van te worden.
Ik kijk uit op Kastanjeplein en Bonifatiuskerk. Naast me is glashandel Van ’t Hull en om de hoek de rijwielhandel van Heerooms. Aardige mensen. Tegenover is nog een tijdje een slagerij en op de hoek met de 2e Oosterparkstraat is aan het plein een groentenhandel.
Wanneer ik daar voor het eerst kom, vraagt de groenteboer aan de dame voor mij: “Verder nog iets, mevrouw Minco?” Ik ben als aan de grond genageld. Zou dit de bekende schrijfster zijn? In die tijd kon ik nog nauwelijks geloven dat boeken geschreven worden door mensen van vlees en bloed. En haar las ik al in de jaren ’60. Leeft ze dus nog?
Mede omdat ik haar “Bittere kruid” uitstekend kende kreeg ik op mijn eindexamen een 10 voor mijn mondeling Nederlands. Ik vind uit dat ze op de 2e Oosterparkstraat woont. Naast Bert Bakker, waar ik jaren later wel eens kom.
Helemaal diagonaal over het plein is de uitgeverij Versluys. Zij gaven al in de 19e eeuw De Gids uit en in de 20e de Flora van Nederland. Mijn schoonvader Jan Wilcke had veel met ze te maken want hij werkte tientallen jaren mee aan de flora en verzorgde de laatste paar uitgaven. Vlak daarbij is een wasserette. Daar werkt o.a. een dame van in de tachtig, en niet zo’n beetje ook. Ik ben verbaasd. Mag dat? Deskundigen zeggen me dat zelfstandigen zolang mogen werken als ze willen. Dat bewijst de kapper van mijn dochter op het Steve Bikoplein wel. Hij knipt door tot zijn 98e!
