De Jacintaschool

Toen ik op het Pretoriusplein kwam te wonen, wees mijn moeder naar de school die vanaf de veranda achter van ons huis zichtbaar was: "Volgend jaar ga jij naar die school." Op de speelplaats van de Jacinta-school leefden talloze kinderen zich naar hartelust uit. Mijn grotere broer ook, maar het volgende jaar zou hij naar de grote school gaan. Toen het zover was, bracht mijn moeder me door de schoolpoort tot aan de speelplaats. Ik liep een beetje verloren rond en wist niet goed waar ik naartoe moest. Ik kende er geen andere kinderen. Gelukkig merkte een kleuterleidster mij op die mij naar de juiste kleutergroep leidde. Ik heb me redelijk snel aangepast, in de klas heerste een gezellige sfeer.
Wij kregen iedere dag schoolmelk. Omdat de melk in de wintermaanden voor kleuters te koud was, werd het krat met melkflesjes op de grote kolenkachel gezet. Meer dan eens ging het opwarmen sneller dan was voorzien of is de melk gewoon vergeten. Dan volgde het geluid van knappende flesjes en de geur van aanbrandende melk. Die geur en de smaak van halfwarme volle melk kan ik me nog steeds goed herinneren.
Op de speelplaats voelde ik mij ook thuis. Ik vertelde daar vol overtuiging een grotere jongen dat mijn grote broer een transformator had en als je die aanraakte je op slag dood was. Daar zou ik later meer verstand van krijgen toen ik de volgende Sinterklaas een legosteentje met elektrisch lampje kreeg. Alleen was mijn vader de batterij vergeten! Wat een frustratie. Gelukkig wist ik dat elektriciteit ook uit het stopcontact kwam. Ik stopte de twee stekkertjes voorzichtig in het stopcontact… er volgde een grote knal met een steekvlam die een zwarte plek op het plafond achterliet! Ik kwam met de schrik vrij, maar ben nog een paar jaar bang geweest voor stopcontacten.