Zonnetje

Vanuit onze woning op het Pretoriusplein hadden wij een goed uitzicht op de speelplaats van de kleuterschool in de Laing’s Nekstraat, de Jacintaschool waarop ik zelf gezeten heb. Eenmaal groter, toen we zelf op de middelbare school zaten, waren we vaak al vroeg in de middag thuis, terwijl de kleuterschool nog volop in gang was. Bij mooi weer, als de kleuters buiten speelden, hadden we een favoriet spelletje: ‘zonnetje’. Met een spiegel reflecteerden we de zon op de grond van de speelplaats of onder aan de muur van het schoolgebouw. De lichtvlek, ook wel het ‘zonnetje’, lieten we dan lichtelijk heen en weer gaan om zodoende de aandacht van de kleuters te trekken. Als er eenmaal een klein groepje was gevormd, lieten we het zonnetje bewegen over grotere afstanden. Als jonge poezen liepen de kleuters achter hun zonnetje aan. Het mooiste was, als er eenmaal een grote groep van kinderen was gevormd, het zonnetje te laten rusten op het achterwerk van een van de nietsvermoedende kleuterleidsters. De hele horde kinderen, in hun onschuldig enthousiasme, allemaal graaiend naar het zonnetje op de billen van hun juffrouw!