De oorlog heeft ons veel verdriet gebracht, het grote verdriet zoals Meyer Sluyser het zo treffend zou beschrijven. Wat wel eens vergeten wordt is dat er wel degelijk verzet is geweest in de Transvaalbuurt, in onze Joodse buurt. Zo was mijn broer Joop actief betrokken bij de Februaristaking van 1941. Hij was een van de leidende figuren in de groep CPN-ers (Communistische Partij van Nederland) in onze buurt. Het was geen Joodse verzetsgroep, het was een politieke beweging. Bijna de hele groep is uiteindelijk opgepakt en terechtgekomen in o.a. Duitse tuchthuizen.
Er was wel een echte Joodse verzetsgroep. Die stond onder leiding van Eli van Tijn. Hij was toen hoofd van de Kraaipanschool. Op de school werkte toen alleen nog maar Joods personeel. Dat was zo door de Duitsers ‘verordonneerd’. De school was een echt centrum van verzet, er hebben ook wel eens mensen ondergedoken gezeten. Het is niet goed afgelopen, de hele groep is uiteindelijk door verraad opgerold. In de hele buurt hebben trouwens mensen ondergedoken gezeten. Zo ook op het Transvaalplein, bij de weduwe Smalhout.
Toch wel opmerkelijk die solidariteit. De solidariteit onder de mensen voor de oorlog was toen echt groot. Het was een echt socialistische buurt, in werk en in politiek had men veel gemeenschappelijke opvattingen. Vandaar dan ook dat de klap zo hard aankwam toen de deportaties begonnen. Er was grote verbijstering, er gebeurde eigenlijk niets, men stond er helemaal alleen voor. Op een enkele uitzondering na was men aangewezen op zichzelf.
Verzet in de Transvaalbuurt
Er wordt weleens vergeten dat er wel degelijk verzet is geweest in onze Joodse buurt.
3793 keer bekeken