weddenschap

Toen de Jaap Edenbaan in 1961 opende, was dat voor onze pas begonnen gymnastiekleraar een geweldige gelegenheid wat van zijn passie voor het schaatsen aan ons over te dragen. Dus trokken we, wanneer de baan open was, elke maandagmorgen van het Ignatius College naar de Edenbaan onder leiding van gymnastiekleraar Aalbers of Albers, die sinds kort geen deel meer uitmaakte van de kernploeg van de KNSB. Hij was niet zo goed als Henk van der Grift en al die anderen.Ik vond die twee lesuren schaatsen geweldig, kon ik lekker uitslapen, omdat ik niet eerst naar de Hobbemakade hoefde te fietsen. En op maandagmorgen was het heerlijk rustig op de Edenbaan.

Van onze gymnastiekleraar leerden we de fijne kneepjes van de schaatstechniek. Hij hield ons voor, dat we bij de juiste techniek in een bocht harder zouden kunnen rijden dan op het rechte eind. Toen ik dat aan mijn vader vertelde, die voor de krant vaak verslag deed van sportwedstrijden, geloofde die daar niets van. Het was in strijd met zijn kennis van mechanica.

Nadat ik enkele weken lang met steeds hetzelfde verhaal was thuisgekomen, wilde mijn vader het naadje van de kous weten. Wanneer ik kon bewijzen, dat je inderdaad in een bocht harder kon schaatsen dan op het rechte eind, dan zou ik een paar houten noren van hem krijgen. Eindelijk zou ik niet langer op die Friese doorlopers hoeven te rijden. Ik kwam overeen met mijn vader, dat Aalbers de beslissende uitspraak zou doen.

De volgende maandag kwam ik trots als een pauw uit school. In mijn zak zat een beargumenteerde verklaring van onze gymnastiekleraar, waarmee hij bevestigde, dat je bij de juiste techniek in een bocht harder gaat dan op het rechte eind.
Enkele dagen later kreeg ik mijn houten noren, die ik pas afdankte toen ik al aardig voorbij de veertig was.