Paul Welling
Met de jongens uit de straat voetbalden we vaak op de Bredeweg. Dat kon op “de laagte” tot halverwege de jaren ´60. Toen kwamen er teveel auto´s. Op “de hoogte” voetballen was geen optie, gaf je daar de bal een flinke schop, dan had je kans, dat je die op de Hogeweg kon terugvinden.
Vaak voetbalden we bij ons (nr. 32) voor de deur, maar een enkele keer ook aan de overkant vóór de huizen 33 tot 41. De ruimtes tussen de lantarenpalen en de muren van de huizen waren onze doelen.
Enkele mensen in de straat vonden het niet fijn wanneer we bij hen voor de deur voetbalden. Zo´n iemand was mevrouw De Liefde, die op 37 woonde. Menigmaal kreeg ze onze bal te pakken en die stak ze dan lek.
Toen dat weer eens een keer was gebeurd, besloten we, dat het tijd was om mevrouw De Liefde te straffen. Luilak leek ons een geschikt moment.
We gingen die luilak niet naar de film op de Middenweg of op de Linnaeusstraat, maar om een uur of 05.00 begonnen we de ramen van het huis van mevrouw De Liefde vol te plakken met oude kranten. In het geheim hadden we alles voorbereid, onze ouders mochten van niets weten, anders zou het wel eens niet door kunnen gaan.
Nadat we de kranten hadden aangebracht, smeerden we die vol met alle hondenpoep, die we in het perk op de Bredeweg konden vinden, er lag genoeg. En anders lag er op de kade nog wel.
Tevreden trokken we ons terug. Met een grote grijns zagen we mevrouw De Liefde die ochtend haar ramen proberen schoon te krijgen. Ze was daar enkele uren mee bezig, terwijl ze aan iedereen die langs kwam vroeg of die wist wie dat gedaan hadden. Niemand wist het uiteraard.