Paul Welling
In de zomer van 2012 heb ik met mijn vriend Joop een sentimental journey gemaakt door de Watergraafsmeer. Joop wilde weten waar ik mijn jeugd heb doorgebracht. We wandelden over de Middenweg, de Linnaeusparkweg, het poortje, de hof en uiteraard ook over de Bredeweg.
Terwijl we in het perk stonden, liet ik Joop zien waar ik vroeger gewoond had en waar mijn vriendinnetje woonde met wie ik in 1971 getrouwd ben.
Ik kon me niet bedwingen om bij 'onze' deur te kijken wie er nu woonde. “Durf je aan te bellen?”, vroeg Joop.
Dat durfde ik niet, liet ik weten, wildvreemden, maar ik durfde wel aan te bellen op 32 huis, ik had gezien dat daar nog steeds dezelfde mensen zouden moeten wonen als vroeger, de familie van der Meulen.
Ik belde aan. Toen er geruime tijd niets gebeurde, wilden Joop en ik weglopen. Maar toen ging er op 1 hoog een raam open en stak mevrouw van der Meulen haar hoofd naar buiten met de vraag wie daar was. Toen ik me bekend had gemaakt, moesten we onmiddellijk binnen komen, Mevrouw van der Meulen zou haar man ook vragen naar beneden te komen.
Kort daarna stond ik in de gang, waar ik ruim 40 jaar niet meer was geweest. Er was totaal niets veranderd! Ook in de huiskamer niet. Meneer van der Meulen hield niet zo van veranderingen liet zijn vrouw weten.
Aan de eettafel in de kamer ontstond een geanimeerd gesprek, wat we nu doen, hoe het met iedereen was. Al gauw kwam het gesprek op gebeurtenissen in de avond van dinsdag 22 september 1964. Ik had toen net via de telefoon van mijn vader gehoord, dat mijn moeder plotseling in het ziekenhuis in Nijmegen was overleden. Ik hoorde nu dingen die ik niet eens meer wist. Het werd me duidelijk, dat het overlijden van mijn moeder in de straat destijds een enorme impact heeft gehad.