Paul Welling
We vonden ze vroeger vreemd, maar wel heel aardig, de beide vrouwen, die samen op de Bredeweg op nummer 13, 2 hoog woonden.
"Dat komt wel vaker voor, dat twee vriendinnen samen wonen", hield mijn vader me voor."Kijk maar naar tante Greet en tante Reinie. Die wonen toch ook al jaren samen. "
Ja, dat was zo. Ik maakte me er verder niet druk om, toen. Eind jaren ’50 woonden vriendinnen vooral samen uit economische motieven, was de redenering. Tante Greet en tante Reinie hadden op de Johan Jongkindstraat in West toch ieder hun eigen slaapkamer. Nu weet ik beter.
Voor de kinderen op de Bredeweg waren de beide dames van nummer 13 ,2 hoog wel bijzonder. Ze waren, voor zover ik mij herinner, de enigen op de Bredeweg die een hond hadden. Mijn geheugen zegt een Doberman, maar het kan net zo goed een andere soort geweest zijn.
De hond, die Dirk heette, moest natuurlijk een paar keer per dag uitgelaten worden. Dat werd altijd door dezelfde vrouw gedaan. Vaak liepen we een stukje mee en mochten we Dirk ook even aangelijnd houden. Als Dirk erg rustig was, dan mochten we van de 'moeder van Dirk', want zo noemden we de vrouw, hem even aaien en een hondensnoepje geven.
Ik heb het nooit zo op honden gehad.