O. Monsees
Enige tijd geleden waren onze kleindochter (24 jaar) en achter-kleindochter (5 jaar) bij ons op bezoek. Echt visite is het eigenlijk niet, want ze zijn altijd welkom en hoeven zich niet van tevoren aan te melden.
Op een bepaald moment vroeg mijn kleindochter: “Wat is het vandaag, opa ?” waarop ik antwoordde: “Donderdag”, en ja, op dat moment kwam het er weer vlot uit:
Donderdag, o donderdag.
Schoonste dag der dagen.
’s Morgens nog een halve week
en ’s avonds nog maar twee dagen.
De kinderen keken me vreemd aan. Is opa wellicht niet goed geworden ? Maar dat was ik beslist niet al ik ben wel op een leeftijd gekomen dat bepaalde dingen, die 70 jaar geleden heel normaal waren, zijn vergeten.
Ik legde de kinderen uit dat we toendertijd een 6-daagse, en later een 5-1/2-daagse werkweek hadden, die pas begin jaren 60 geleidelijk werd vervangen door een 5-daagse werkweek. Dat ging in het bedrijf waar ik toen werkte als chef van de montage-afdeling wel met enige aanpassing gepaard want ineens een halve dag minder werken moest worden opgevangen met extra uren op de andere werkdagen wat weer problemen gaf met de reistijden van personeelsleden die buiten de stad woonden. De werkweek werd uiteindelijk afgebouwd van een 45-urige werkweek naar een 42-urige. Daarna naar een 40-urige en momenteel gelden weer andere normen.
Mijn kleindochter zou afgelopen Kerst 2012 opa helpen met de boom opzetten. Deze kunstboom, ongeveer 15 jaar geleden aangeschaft, staat met alle ballen, pieken, slingers en verlichting opgeslagen in een gangkast. De boom, verpakt in zeildoek, is behoorlijk zwaar.
Tussen de andere zaken in de kast staat ook een oude, glimmend koperen kolenkit, waarvan zij wilde weten waarvoor die diende. Ik antwoordde: “Voor kolen, die in de kachel werden opgestookt”. “Hoe zien die kolen er dan uit ?” Gekscherend zei ik: “Als de pikzwarte ogen van een sneeuwpop, maar dan een kit (bak) vol .
Op zo’n moment realiseer je je dat wat in onze tijd volkomen “was in dit computertijdperk voor veel jongelui een raadsel is. Overigens is de computer voor velen van ons ouderen een raadselachtig voorwerp. Ik heb er een, gebruik hem, maar wil ik iets nieuws proberen dan komt mijn kleindochter weer in beeld. Zij is ermee opgegroeid maar ik zal het nooit doorgronden !
