Aanval op het rangeerterrein.

De spoorwegstaking van september 1944 die door de Nederlandse regering in Londen was uitgeroepen, had een einde gemaakt aan het rangeren van treinen op het grote rangeerterrein in de Watergraafsmeer. De treinen die er nog wel kwamen, werden door de Duitsers of door NSB’ers of andere vrijwilligers bemand. Als de Engelsen met hun jachtvliegtuigen een aanval uitvoerden, werden alleen nog de ‘foute’ mensen geraakt.
In die tijd lag er in de Meer, tussen de Middenweg en het rangeerterrein, nog bijna geen bebouwing. Aan het einde van onze straat, de Bunsenstraat, lag ‘het zandje’ en daarachter begon het weiland. Vanaf ‘het zandje’ had je een goed zicht op het rangeerterrein. Voor de spoorwegstaking kwamen Engelse jachtvliegtuigen geregeld kijken of er nog een trein te beschieten was. Er waren nauwelijks Duitse jachtvliegtuigen in de lucht en van luchtafweergeschut was ook al geen sprake meer.
Op volle duiksnelheid maakten de Engelse jagers een hels kabaal. Wij hoorden ze aankomen, vlogen dan met z’n allen naar het zandje en stonden ademloos te kijken naar de schietpartij, die vaak eindigde met een kapotgeschoten trein. Onder luid gejuich vloog de jager weer verder.