Stichting Verpleegtehuizen Amsterdam

Stichting Verpleegtehuizen Amsterdam

Helaas heb ik het ook meegemaakt dat kleding van mijn moeder was verdwenen.

Het ging hier om een verzorgingshuis waarvan ik de naam maar liever niet noem, dat heeft geen enkele zin.

Mijn moeder had het in haar huwelijk niet makkelijk, mijn vader vond elke aanschaf onnodig en toen ze uiteindelijk in dit verzorgingshuis terecht kwam maakte ze graag gebruik van de kleding die daar elk seizoen via een kledingzaak te koop werd aangeboden. Dement was ze overigens niet.

Haar laatst gekochte japon was werkelijk heel mooi, ik dacht dat het toen voor de kerst was.

Bij haar plotseling overlijden in de zomer daarna is die jurk nooit meer boven water gekomen en hoewel ik wel mijn sterke vermoedens had heb ik de persoon hierover nooit durven aanspreken. Je kunt het immers altijd mis hebben...

Ook moest ik een aantal malen echt voor haar opkomen. Er waren lieve verzorgenden maar het was ook wel eens anders. Het is naar om te zeggen dat ze een keer uren naakt in de badkamer heeft gezeten omdat de verzorgende haar was 'vergeten' en dat was zeker niet per ongeluk... Ik wilde toen een officiële klacht indienen, maar daar heeft de directie mij toen van weerhouden met de belofte dat deze verzorgende niet meer bij mijn moeder op de kamer zou komen.  Later bleek dat toch weer gewoon te gebeuren.

verpleeghuisarts

Ik heb als dokter 'in de Mauritskade' gewerkt. Het was een door de bouw somber, maar geen slecht verpleeghuis. Er was zelfs een revalidatieafdeling waarvandaan bijna iedereen hersteld vertrok. Het personeel deed gemotiveerd zijn werk. Er waren ook daar (net als in een vroeger veel lichter verpleeghuis waar ik gewerkt had) mensen die, doordat ze eindelijk met andere mensen leuk konden omgaan, nog nooit zo tevreden geweest waren; die mensen kwamen uit ellendige huiselijke omstandigheden. Er was, zolang ik er werkte, een goede onderlinge sfeer onder het personeel. In de aula, die er nog steeds is en weinig is veranderd, waren wilde personeelsfeesten.
In de tuin legde een van de personeelsleden een bijzondere tuin aan.
Herman Brood heeft er een keer een opname gedaan.
Er waren genoeg mensen die gewoon naar buiten konden als ze dat wilden. Er woonden niet alleen maar dementerenden.
Zuster Wouters zal ik nooit vergeten. Het personeel was bang voor haar, ik ook, niets ontging haar; maar de patiënten niet. En zuster Pinas, die echt de leiding over de afdeling had. De andere namen ben ik tot mijn spijt kwijt.
Uiteindelijk ben ik huisarts geworden.

de zolders

Ja, ook ik heb bij de S.V.A als onderhoudsmonteur gewerkt.
Wij hadden 7 huizen in onderhoud en onze hoofdwerkplaats stond in Osdorp.
Vandaar gingen wij,wij waren met 7 man naar de verschillende huizen toe,waar wij ook een klein werkplaatsje hadden.
Zo ook op de Mauritskade,welke wij op een van de vele zolders hadden.
Daar waren de cellen waar de nonnen sliepen nog in takt.
Een van die zolders,waar eenvoudige celletjes waren en denkelijk voor de beginnende roepingen;was een cel iets buiten de andere cellen gebouwd en daar zat een ruitje in.
Deze cel was zeker voor de oppasnon om te controleren of ze wel in hun celletjes bleven.
Op een andere zolder waren kamertjes voor de hedendaagse verpleegsters,die interne waren.
Ook het straatje met kleine huisjes werd door onze verpleegsters en verplegers bewoond.
De kerk,was al voor mijn tijd verbouwd tot kantine,waarvan het gedeelte waar het altaar stond,toneel werd.
Het geheel was met een verlaagd plafond.
Boven dat plafond was nog een gaanderij en de kerk in oude luister
aanwezig ,zelfs de luidklok van flink formaat hing nog aan de gevel van de binnentuin.
Het verpleeghuis Slotervaart,welke in de oude vorm gesloopt is en een nieuw modern huis is neergezet,zijn al deze mensen van de Mauritskade daar naar toe verhuisd
Ik heb daar van 1976 t/m 1992 gewerkt.