Een engeltje op mijn schouder (in de onderduik)

In mijn herinnering zijn we in december 1942 ondergedoken. In die eerste periode van onderduik zijn Jules en ik nog een paar weken samen geweest. Wij zijn in eerste instantie naar Bussum gegaan. Daar zijn we bij een tante van mij ondergedoken. Mijn oom zat in de illegaliteit, ook al was hij dan Joods. Zij hebben de oorlog overleefd. In Bussum heeft die oom nog een persoonsbewijs voor mij geregeld. Via Geesbrug zijn we in Zwinderen terechtgekomen (beide in Drenthe). Daar is Jules opgepakt.

Ik ben daarna naar de Nieuwe Krim (klein dorpje ten westen van Coevorden) gegaan. Ik heb daar ongeveer drie weken doorgebracht. Ik moest daar op zondag twee keer naar de Gereformeerde kerk. Ik ging door voor het nichtje uit Noord-Brabant, uit Helvoort. Ik viel wel op, ik was namelijk zwart en mijn ‘oom en tante’ waren erg blond.
Even verderop, drie huizen naast mijn onderduikadres, woonde de veldwachter. Die had een zoontje van vier jaar. Achter het huis stond een grote hooimijt met negen bunder hooi. Dat zoontje heeft die hooimijt in brand gestoken. Dat gaf een hele toestand met de brandweer en alles. Gelukkig waaide de wind uit de goede hoek, anders was ook het huis afgebrand. Politie en brandweer liepen af en aan en kwamen ook bij ons over de vloer. Gelukkig is alles goed gegaan. Ik heb constant een engeltje op mijn schouder gehad.
Ik liep daar door dat huis met mijn zwarte kop. Nou, dacht ik, als dit goed gaat, moet er meer goed gaan. Dat is ook zo gebeurd.