Wil Wickel 
Frits Slicht
Toen wij in de Soembawastraat kwamen wonen, woonden we op niet al te grote afstand van de Joodse begraafplaats (Israëlitische begraafplaats Zeeburg). De huizen in de Soembawastraat zijn inmiddels afgebroken.
Het Hekkepoortje, nu de hoofdingang van het Flevopark, is het monumentale hekwerk met die enorme stenen kolommen uit 1771. Die poort stond vroeger voor de Muiderpoort. Het was oorspronkelijk een stadspoort. Door die poort is Napoleon gekomen toen hij vanaf de Middenweg kwam. Bij die poort kreeg hij de sleutels van de stad overhandigd. Die poort is pas na de oorlog, wanneer weet ik niet precies, naar zijn huidige plek verhuisd (volgens andere bronnen, o.a. het JHM, al in 1938). Voor de herplaatsing lag het Hekkepoortje ‘in depot’.
Ik weet nog dat je kort na de oorlog over een nogal berucht, krakkemikkig houten bruggetje moest. We woonden toen op het Javaplantsoen, nummer 21. Het was een wrakkig bruggetje dat de twee delen van de begraafplaats met elkaar verbond. Het zal wel veilig genoeg zijn geweest omdat daar toch nog een begrafenisstoet overheen kon. We hadden vrij uitzicht, de in de Hongerwinter gekapte bomen waren vervangen door nieuwe, jonge, aanplant.
Tegenwoordig heb je daar twee aparte ingangen naar de Joodse begraafplaats, afgesloten met roestig hekken. Die twee hekken staan schuin tegenover elkaar. Vroeger kon je in één keer rechtdoor. Vroeger waren er helemaal geen hekken. Je liep gewoon van het ene naar het andere deel. Voor mij is dat een teken dat ze aan die toegang hebben gesleuteld. Als je voor de ingang staat, staat het linker hek nog op de oorspronkelijke plek. Vanuit dat hek gerekend, liep je vroeger over het bruggetje waar ik het net over had. Over het noordelijke deel van de begraafplaats liep een pad. Dat pad begon bij de oude hoofdingang van de begraafplaats (dat was aan de Zeeburgerdijk). Dat paadje liep in een rechte lijn vanaf die ingang naar het bruggetje.
