Om mijn achtertuin op te hogen ga ik grond halen van de leemte tussen de tuinen van Derde Oosterparkstraat en Vrolikstraat. Het is een zonnig weekend en het werk verloopt voorspoedig. Ook al door de planken die ik als een kruiwagenweggetje uitgelegd heb. Ik vlak het terrein gelijkmatig af, met de vlakschop die ik nog heb van de Rijksdienst voor Oudheidkundig Bodemonderzoek. Ik voel ogen in mijn rug. Moeder en dochter volgen de zaak. Tot er belastend materiaal genoeg is.
Daar is de wijkagent. “Wilt u hier onmiddelijk mee stoppen! Hier heeft u geen vergunning voor.” Ik besef dat het spel uit is. En herinner me dat ik de dochter een paar keer had horen verklaren: “Ja, en ik heb mijn privépad naar de Linnaeusstraat!” Terwijl ze daar niet eens woont.
Wat nu te doen? Ik krijg weer een idee. De grond onder mijn veranda kan ik weghalen voor de ophoging. Dan komt daar een kuil die mijn natte kelder zal draineren. Ik werk dan nog niet bij de wateringenieurs van Delft en besef niet dat die kuil vol water zal komen te staan en eerder mijn kelder zal bevloeien dan ontwateren.
En weer slaat het miezerige tweetal toe. Een dreigbrief van de GGD. Mijn kuil zal een kweekvijver van muggenlarven worden. En is überhaupt een onhygiënische toestand in een woonwijk. Een volgende blow voor de man die later ‘algemene hygiëne’ zal doceren in Delft. Het is 2-0 voor de Spießbürger van hiernaast. Die ik in juni 1986 onhoorbaar vaarwel zeg, als ik naar de Beethovenbuurt verhuis. Een echte ‘culture shock’, maar dat is een ander verhaal.
