Mijn nichtje Marjolein is op de Wagenaarstraat komen logeren, eind jaren zeventig. Ze is een jaar of negen en heel lief. Dochter van mijn oudere zus. Ze leeft in een welvarend gezin en is geamuseerd door en geïnteresseerd in mijn andere manier van leven. Zo wordt mijn verdieping voornamelijk verwarmd door een houtkachel.
Het benodigde hout moet uiteraard onbehandeld en zeker ongeverfd zijn. Ik kan het niet bestellen bij een haardhouthandel, daar heb ik het geld niet voor. Dus moet ik het jutten op straat. Er zijn genoeg containers met hout, en soms ligt het ook gebundeld klaar voor de vuilnisauto.
Ik sleep het hout naar de zolder, waar ik in mijn deel een zaagbok heb gemaakt en daar zaag ik en kap ook wel. Tante Marie van 3-hoog vindt het maar zo-zo, begrijpelijk, maar ze heeft in de buurt zoveel armoede meegemaakt dat ze wel begrip heeft voor mijn derde-wereld-bestaan.
Marjolein en ik gaan met oude postzakken de straat op en in de Dapperstraat vinden we een container vol met vloerdelen. Dat is ideale stook. We beginnen onze postzakken te vullen. Daar is de politie. De agenten sommeren ons onmiddellijk het jutten te staken, ja zelfs alles terug te leggen.
Ik leg hen uit dat de eigenaar van de container alleen maar blij zal zijn dat er weer meer ruimte geschapen is. En dat ik moet stoken met hout: alleen een potkachel en geen geld voor kolen. Het zijn redelijke kerels, ze laten ons gaan met onze buit.
Gelukkig maar, want Marjoleins opa van vaderskant is een leidende kernfysicus in ons land, hij wil ons allemaal aan de kernenergie helpen. Stel je voor dat zijn kleindochter samen met mij ingerekend zou worden, met zo’n reden. Hij noemt me toch al steeds ‘Che Guevara’.