In mei 1976 zal mijn kraakpandje in de Derde Oosterparkstraat met de grond gelijk gemaakt worden. Ik ben er erg gelukkig geweest. Maar wat moet ik beginnen? Er heerst in die tijd net als nu een grote woningnood. Met name voor mensen met een heel kleine beurs. Ik ben keihard aan het studeren voor mijn doktoraal-1 examen geneeskunde en dit is een heel onwelkome ontwikkeling. Maar huisuitzetting lijkt me altijd wel ongelegen te komen.
Naast het aanschrijven van makelaars ga ik advertenties in en bij sigarenwinkels en supermarkten bekijken. En zowaar, een aanbod uit de Vrolikstraat. Een ‘straat verder’ maar ook een wereld van verschil. Mijn vriend Quirinus is rijdend psychiater van de GGD en vertelt me dat zijn dienst wel voor de helft lijkt te worden ingezet voor de Vrolikstraat. Als een straat eenmaal in een neerwaartse spiraal zit, tref je er steeds meer mensen met problemen.
Ik beklim een troosteloze trap. Op de derde verdieping wacht een slungelige man met vet Brylcreem haar en een roze overhemd. Een pakje shag daarin en een shagje in de hand. “Kom maar mee.” Nog een trap op en daar is de zolder. Met een ruime zolderkamer voor de huurder-in-spe. Bijna geen meubilair, eigenlijk alleen een matras. Hoe moet dat hier in de winter?
Hij geeft hoog op van zijn derdewereld-voorziening. En zegt: “Hier kan je gezellig samenzijn met je vrienden en vriendinnen. En weet je wat? Dan kom ik er gezellig bij zitten!” Ik krijg de rillingen van deze man, een beetje het type van de ‘Vieze man’ door Kees van Kooten. Ik weet niet hoe snel ik weg moet komen. Maar daarmee is mijn huisvestingsprobleem nog niet opgelost. Meer daarover in “Eerste officiele woning” en in “Fan van Berlage” op deze site.
PS Dit verhaal speelt 35 jaar geleden. Inmiddels is de Vrolikstaat een aangename straat om te leven.
