Voedsel uit de treinen van de Duitsers ‘halen’.

Na de spoorwegstaking zagen de Duitsers geen kans meer de wagons, geladen met geroofd voedsel en andere spullen voor Duitsland, nog weg te krijgen. De wagons beleven staan en al snel kregen de omwonenden in de gaten dat hier groente, fruit en aardappelen stonden weg te rotten. Het terrein was groot en de bewaking minimaal, dus zij zagen hun kans schoon. Het was voor de paar aanwezige Duitse bewakers vrijwel niet mogelijk het grote terrein te bewaken. Misschien was de honger op dat moment nog niet zo groot, maar om het voedsel zo maar te laten wegrotten was zonde.
Dus ook wij jongens deden mee: de dijk op, wagon openbreken en meenemen wat je kon dragen. Niet alles was draagbaar, maar voedsel wel. Al spoedig waren er zoveel mensen dat het link werd. Er kwam meer bewaking. Plotseling kwamen er SS-ers opdagen. Er werd geschoten en in een mum van tijd was het terrein leeg. Ook wij moesten ‘benen maken’ en dekking zoeken. Ik kan mij nog goed herinneren dat we in dekking lagen achter de grote zandpijpleiding die nog resteerde van het opspuiten van land verderop in de Meer. De kogels vlogen over onze hoofden. Zolang je maar bleef liggen, was je veilig. Er schijnen inderdaad jongens neergeschoten te zijn maar daar heb ik verder geen informatie over. Mogelijk is dat op een ander moment gebeurd.
De zandbuizen, waarover ik net sprak, had men laten liggen om in een later stadium de weilanden op te kunnen spuiten waar nu de buurt rondom het Christiaan Huygensplein is. Wij doorstonden de schietpartij heelhuids. Wat we hadden meegenomen van het rangeerterrein (ik herinner me zakken met zout, groentes en aardappelen) gaven we aan onze ouders. Waarna het in elk geval mij verboden werd om nog meer te gaan ‘jatten’.