Debora Kolm
Frits Slicht
Vroeger, voor de oorlog, kon je bijna bij elke winkel ‘op de lat kopen’ of poffen. Je hoefde dan niet direct te betalen. Bij mijn moeder en ook bij de andere familie was dit niet aan de orde. Mijn moeder was allergisch voor schulden, ze was daar ontzettend kien op. In verband met de steun moest mijn moeder wel op de kleintjes letten. Soms kregen we via het Gemeentelijk Bureau voor Maatschappelijke Steun (MS) bonnen waarmee je bepaalde producten tegen een lagere prijs kon kopen. Zo weet ik nog dat we margarine voor 13 cent konden kopen. Je moest daarvoor wel naar speciale winkels. Ook blikgroente kon je, als je een bon had, voor een lagere prijs kopen.
We kregen trouwens ook wel eens bezoek van een ‘controlerend ambtenaar’ van de MS. Mijn moeder was daar als de dood voor. Zij maakte bijvoorbeeld praktisch al mijn kleding, maar ze was altijd bang voor de opmerkingen van die ambtenaar. Dat we teveel kleding zouden hebben bijvoorbeeld, dat dit niet kon gezien de steun. Maar ik zei dan altijd: “Je kan toch wel zien dat het niet uit een winkel komt, dat je het zelf hebt gemaakt”.
We kregen trouwens altijd wel hulp van de oudere zusters van mijn moeder. Die kwamen op vrijdag, de sjabbat, met vleeswaren of iets dergelijks langs. Dat was een echte saamhorigheid in die voor ons toch wel moeilijke tijden. Persoonlijk heb ik er toen niet veel van gemerkt. Pas achteraf realiseer ik mij dat het best krappe tijden waren. Ik werd toen min of meer beschermd. Wel werd mij op het hart gedrukt dat ik geen cent te veel kon uitgeven. Er ging niet meer uit dan dat er in kwam. We deden leuke dingen, maar hebben nooit boven onze stand geleefd.