Armoede en Steun

Ons gezin had het voor de oorlog redelijk arm. Zo arm zelfs dat we af en toe nauwelijks kleding hadden om aan te trekken. Op een keer hebben we schoolkleding gekregen. We moesten het gaan uitzoeken in de Reigersbergenstraat.

We kregen een cape, een jurk, schoenen met veters, wollen kousen, een onderhemdje en een muts. Ik kan mij vooral nog het gekriebel herinneren van die jurk en die kousen. Maar ja, in die tijd hadden we zelf geen geld voor nieuwe kleding. Nu ik het wat beter heb, kan ik het mij eigenlijk niet meer goed voorstellen hoe arm we het hadden. Nu kan ik eten wat ik wil. Vroeger, voor de oorlog, moesten we wachten tot mijn vader thuiskwam.

Mijn vader liep met de lompenkar, hij heeft ook wel met zuidvruchten gevent trouwens. Met het verdiende geld dat hij thuis bracht, konden we dan boodschappen doen. Al het geld dat hij verdiende werd gebruikt voor eten, de huur en de elektra.

Later kreeg mijn vader ook steun, hij kreeg 16 gulden per week via het Gemeentelijk Bureau voor Maatschappelijken Steun. Toen ik ging werken en wat geld ging verdienen, werd dat kleine beetje op de steun in mindering gebracht.

Toen mijn vader steun had aangevraagd, kreeg hij behalve steun in geld ook bonnen. Met die bonnen kon je blikken vlees halen bij het Paleis van Volksvlijt op het Frederiksplein. Helemaal gratis was het niet, er werd een eigen bijdrage van14 cent gevraagd. Je had toen trouwens bonnen voor van alles en nog wat. Bonnen voor luiergoed, als de vrouw in het gezin zwanger was, bonnen voor beddengoed, enzovoort.

Voor alle verhalen: Katharina Blog-Suesan inhoudsopgave