De Cake

Het afbakken bij de bakker

Tijdens de oorlog reed lijn drie van de Amsterdamse Trams over het Krugerplein. Op het Krugerplein had je veel winkels. Volgens mij is de enige ‘winkel’ die er nog zit de apotheek. Op het plein zat ook Bakker Ploeg. Bakker Ploeg zat met zijn bakkerij tegenover de apotheek, op de hoek van de Reitzstraat. Mijn moeder bracht daar altijd haar cake om te laten afbakken. Het afbakken kostte een dubbeltje. In die tijd was het heel gewoon dat je een cake of boterkoek thuis aanmaakte om die vervolgens door een bakker te laten afbakken. Ik haalde de afgebakken cake vaak op, zij kenden mij in de winkel.

Zonder bonnetje toch een cake

Ik weet nog goed dat ik een keer thuiskwam en vroeg of ik de cake moest gaan halen. Maar moeder zie: ‘Ik heb niets kunnen maken’. Ze had niet voldoende geld om zelfs maar een beslag te maken. Ik zei dat ik dan toch maar de bakker zou gaan en zou zeggen dat ik mijn bonnetje kwijt was maar dat ik wel de cake kwam ophalen.
Ik heb dat ook echt gedaan. Ik zal, denk ik, een jaar of veertien, vijftien zijn geweest. Ik liep bij bakker Ploeg naar binnen en zei: ‘Ik kom onze cake halen’. Ik zei het zo treurig mogelijk en vertelde dat ik het bonnetje was verloren. De juffrouw van de bakkerij zei: ‘Wijs hem dan maar aan.’ Dat is echt waar hoor, zo kwam ik toch met een prachtige cake thuis. Mijn moeder zei die avond: ‘Wat zullen die mensen mopperen onder het eten, dat ze geen cake hebben.’
Misschien is het niet helemaal netjes wat ik heb gedaan, maar soms doe je niet altijd nette dingen als je echt arm bent.

Voor alle verhalen: Katharina Blog-Suesan inhoudsopgave