Op een wonderlijke manier heb ik tijdens mijn kleuter- en lagere schooljaren vaak les gehad van onderwijzers die een naam van een dier hadden.
Elke morgen liepen we samen, het buurmeisje van de Middenweg en ik, naar school. Ik zat op de Montessori kleuterschool in de Herschilstraat en het buurmeisje zat op de Hogewegschool. Ik zat in de klas van juffrouw Koete. Zij was het hoofd van de kleuterschool. In één klas zaten wel veertig kleuters. Boy is de enige naam die ik me van al die kinderen herinner. Ik vond het vreemd dat sommige meisjes een dirnl jurkje droegen met een schortje. En er waren jongetjes die zo’n leren broek aan hadden, met een klep en een uit been gesneden edelweiss op de bretels.
Na de kleuterschool, toen ik al bijna zeven was, mocht ik via de andere ingang in de Herschilstraat naar de grote school. Juffrouw Osse was daar mijn onderwijzeres. Ze had hele hoge hakken, van die pilaarhakken.
Ik weet nog dat Prinses Beatrix achttien jaar werd. Alle kinderen van de klas moesten een tekening maken. Als kroonprinses werd zij toen meerderjarig. Gewone Nederlanders werden pas meerderjarig op hun eenentwintigste. Het was een stralende dag met een strak blauwe winterhemel. Je kon de condensstrepen van vliegtuigen in de lucht zien.
De volgende school waar ik op mijn tiende naar toe ging, samen met mijn broertje, was de professor Pieter Zeemanschool. Daar gaf in de vierde klas meneer Schol les. We liepen langs het Gallileiplantsoen via de Middenweg naar de wijk Jeruzalem. Les kregen we in lichtgroen geverfde houten noodgebouwen. In de zomer was het er warm en in de winter koud. In de pauze mochten we niet van het schoolplein af. Toch gingen we dan voor ‘n cent dropjes halen aan de overkant.