Warschau Concert

Verteller: Rob Spel
Auteur: Rob Spel
Indische Buurt

Daar op de hoek was het: het zaterdagmiddagconcert anno 1950.

Eerste van Swindenstraat, gezien vanaf de Pontanusstraat, 1969 (Foto: Stadsarchief Amsterdam)

Eerste van Swindenstraat, gezien vanaf de Pontanusstraat, 1969 (Foto: Stadsarchief Amsterdam)

Alle rechten voorbehouden

Vaak liep ik op zaterdagmiddag met mijn vader mee, twee dozen Topper shag en Ajax-kaartjes halen bij Hageman in de Van Swindenstraat. Ik deed het graag, al was het maar vanwege het Koch-mysterie. Met een stalen gezicht liet mijn vader zich 'meneer Koch' noemen. Later begreep ik dat hij al sinds zijn schooltijd de voetbalkaartjes voor ome Nelis afhaalde, diens naam noemde, sindsdien hardnekkig Koch werd genoemd en het maar zo had gelaten.

De shagboer schoof de kaartjes als een geschenk in een sigarenzakje en we haastten ons de winkel uit want het hoogtepunt van de wandeling moest nog komen. We liepen spitsroeden tussen de slenteraars, we passeerden collectanten en drongen ons tussen de gezinnen zwaar bepakt met boodschappen van de Dappermarkt. Maar we hadden er geen oog voor.

Al bij de schoenenwinkels tegenover het Van Swindentheater hoorde je de ijle klanken van een viool, begeleid door een ontstemde piano, galmend tegen de spoordijk in de Pontanusstraat. Zaterdagmiddagconcert anno 1950: pianist op bakfiets, de violist als een stehgeiger op de stoep.

Ik kende Eddy Christiani, Max van Praag, maar deze betovering!
Schubert, fluisterde mijn vader, Mendelsohn en Rachmaninov. Ik drong voor, tot ik de krantenknipsels kon lezen die op een schot aan de kar waren geplakt. Triomfen op de grote wereldpodia: Wenen, Londen, Parijs. Gevierde solisten aan lager wal geraakt, legde mijn vader uit, gevolgd door meer mooie verhalen.

Maar pas echt indrukwekkend was het Warschau Concert. De componist, Richard Addinsell, had volgens mijn vader op de puinhopen van het gebombardeerde Warschau gezeten en de noten met bloed op zijn manchet genoteerd. Er ging een rilling van genot door me heen en misschien was de eerste kiem van mijn liefde voor muziek gezaaid.

Alle rechten voorbehouden

4019 keer bekeken

11 reacties

Voeg je reactie toe
Anneke de Vries

De pianist op de bakfiets

Ik herinner mij de pianist op de bakfiets nog als de dag van gisteren. Tijdens de voorjaars- en najaarbeurs in Utrecht speelde hij, samen met eerst 2 en later met 1 violist op de Oudegracht, vaak tegenover de Hema. Ik was niet bij hem weg te slaan. Jarenlang heb ik hem, als ik uit school kwam, opgezocht. Het was betoverend. Het Warschau concert, maar ook Chopin. Onvergetelijk. Ik ben hem tot op de dag van vandaag dankbaar. Ik denk vaak aan hem! Ik was toen 8 jaar toen ik hem 'ontdekte' en tot mijn 13e jaar heb ik hem altijd opgezocht als er weer een beurs was....... Nu ben ik 68.

Netty Been

De bakfietspianist

Ik was een klein meisje, op de ceintuurbaan bij sarphatiepark stond de bakfiets met spelende
pianist. Ik had nog nooit zoiets gehoord en ben hem gevolg langs het park, vander Helststraat
langs de Albert Cuyp..tot aan de Heinekensbrouwerij en dorst toen niet meer verder te gaan en
ben snel naar huis gegaan voordat mijn moeder gign zoeken, want ik mocht niet zover weg.
Ik zal die muziek nooit vergeten.

Frits Kuijpers

het Warschau concert vanaf een scheefhangende bakfiets.

Ik was kort geleden bij een piano recitel waar o.a. ook het Warschau concert werd gespeeld. Tijdens het prachtige pianospel kwam opeens de (lange) pianist en de (kalende) vioolspeler in mijn herinnering terug. Ik zag ze in de jaren 1945-1950 in onze buurt in Amsterdam-west in de omgeving van het Surinameplein met hun bakfiets rondsjouwen en spelen en ik mag gerust stellen dat dit mijn eerste ontmoeting met klassieke muziek was. Ik ben nu 77 jaar en voetbal al 65 jaar niet meer met vriendjes op het plein van de Antillenstraat. Maar de herinnering aan beide muzikanten staat mij nog helder voor de geest.

mies mittendorf

warchauconcert

Ook ik herinner mij het prachtige pianospel op de bakfiets,het ontroerde mij heel erg ik was er niet bij vandaan te slaan.Waar is de tijd gebleven.Ik ben nu bijna 80 jaar maar ik herinner het mij als de dag van gisteren daar in de Javastraat.Ik zat in de Madurastraat op school.
Ik geniet volop van deze mooie v erhalen over onze buurt in Amsterdam oost.
Mies Mittendorf,

Rob Spel

F.J. Boshoff

Beste Frans Boshoff, wat een eer om déze reactie op mijn jeugdherinnering 'Warschau Concert' te ontvangen! Maar tegelijkertijd treft mij de triestheid. Ik herinner me de juichende krantenartikelen op de bakfiets, hoe mijn vader daar instemmend op inging en wist te vertellen over de carrières van beide musici op de grote wereldpodia. Tot zover is het allemaal romantisch jeugd-sentiment. Maar nu ik 72 ben kijk ik er - zeker na uw invalshoek - wat anders, realistischer tegenaan. Onvermijdelijk dringt zich ook de associatie op met het lot van zo vele musici in onze tijd. Gisteravond nog, tijdens de Uitmarkt, hoorde ik tot mijn verbijstering hoe, vanwege de bezuinigingen op kunst en cultuur alle musici van het toporkest Holland Sinfonia binnenkort werkeloos thuis zitten. De geschiedenis blijft zich herhalen. Maar! Wat moet het een mooie trotse herinnering zijn om zo een fantastische vader te mogen herdenken, eigenlijk net als ik in mijn verhaal.
Hartelijke groet,
Rob Spel
26 augustus 2010

Frans Boshoff

piano op bakfiets

Het was mijn vader, F.J. Boshoff, die in de jaren vijftig en zestig op vele plaatsen in Nederland en omstreken de mensen de kunst van het luisteren naar klassieke muziek bijbracht. Uit nood geboren en ook weer uit nood gestopt heeft deze unieke vorm van straatmuziek veel mensen een groot plezier gebracht. Mijn vader is in 2006 overleden. Nadat hij zijn ' bakfiets met piano aan de wilgen' heeft gehangen heeft hij nooit meer gespeeld. Mijn lieve vadertje , uniek verantwoordelijk liefdevol maar een o zo droevig bestaan.

Anneke Koehof

Warschauconcert.

Er is hier sprake van een pseudoniem, Geert. David Visser is een schrijversnaam.
Fijn dat dit verhaal je aanspreekt en dat je het zelf precies zo hebt ervaren.
Wat een mooie herinneringen en wat moet het bezit van het dagboek van je moeder waardevol zijn!

Hartlijke groeten,

Anneke Koehof

Geert Rijswijk

warschau concert

Op 4 febr. 2010 heb ik een afdruk gemaakt van het bovenstaande artikel, toen echter met de auteursnaam David Visser. Hoe kan dat??
Maar ik herinner mij dit verhaal ook persoonlijk nog heel goed. Ik heb die pianospeler gehoord op (vermoedelijk ) het Damrak, of directe omgeving. Toen wist ik nog niet dat dat het Warschauconcert was, maar de muziek boeide mij. Later heb ik geleerd dat dit (van toen) het W-concert was. En nu lees je in een artikel precies datgene, zoals ik het ook heb beleefd. En dat is nu al jaren (!!!) geleden.
Uit het dagelijks bijgehouden dagboek van mijn moeder (1901-2001, ja 100 jaar geworden) heb ik terug kunnen vinden dat het op 18 november 1947 is geweest. Ik was toen bijna 17 jaar, nu bijna 82 jaar. Waar blijft de tijd.
Nog regelmatig kom ik , nee wij, in Amsterdam Een heerlijke stad.
En de Noord-Zuidlijn schiet ook al op. Nog effe. Kortgeleden heb ik een excursie-wandeling door een tunnelbuis meegemaakt. Het komt vast en zeker voor elkaar hoor!!.
Met vriendelijke groeten, Geert Rijswijk uit Hoorn.

Tini de Beer- Schuuring

Ontroering

Ik hoorde het Warschauconcert en was weer ontroerd.
Het bracht mij weer terug naar mijn schooltijd in Amsterdam , op de Elandsgracht.
Toen ik als kind voor het eerst het Warschauconcert hoorde drong het diep tot mij door en greep het mij erg aan het drong door tot in mijn ziel.Waarom weet ik niet , nu weet ik beter.

Ik hoorde later ook dat het op de puinhopen van warschau was ontstaan en het maakte mij bewust hoe mooi en belangrijk muziek voor ons is
Ik had zelf een prachtige stem sopraan en wilde hier zo graag iets mee doen , maar de armoede en de oorlogstijd heeft mij die kans niet gegeven.
Conservatorium was er toen alleen voor rijke maar niet voor een arm meisje uit de jordaan.
Het is er jammer genoeg niet van gekomen , wat me nog steeds spijt.
.Maar aldoor als ik dit hoor ontroerd het mij springen de tranen mij in de ogen en komen de herinneringen

Een bezoeker

schoolherinneringen.

Ik ben verliefd geworden op het warschau concert op het lyceum in Eindhoven waar de natuurkundeleraar (een filmfreak) voor ons in de gymzaal de film draaide met deze muziek waar je dan met je geliefde vriendje naar luisterde, vandaar is het me altijd bijgebleven en zoek ik nu even onder deze titel. Dit speelde in ongeveer 1950.

O.R.J. de Bie

werkeloze musici

Ook ik heb in die tijd als ik b.v. van de Ambachtschool Timorplein naar huis liep door
beide kunstenaars met het Warchau concert laten betoveren en in volkomen stilte staan luisteren. Ook mij heeft dat de bewondering voor de klassieke muziek op gang gebracht en versterkt. Ja die bakfiets met daarop het bord "Werkeloze musici vragen uw aandacht" een tijdsbeeld dat mij tot op de dag van vandaag voor de geest komt. Zelf had ik toen geen "cente makke" maar ook nu nog ben ik de voor mij onbekende artisten
dankbaar voor hun spel. Dolf.