Het tuintje achter ons huis was lange tijd onze wereld. Elke ochtend om 6 uur knerpte het grind onder de voeten van mijn vader die naar het schuurtje liep om zijn fiets te pakken. Tuinhekje open, laantje uit. Veeteeltstraat, de Brink, Landbouwstraat, Zaaiersweg, Middenweg tot het Centraal Station. Met de pont naar het Shell-terrein aan de overkant en 's avonds terug. Tuinhekje open, fiets in de schuur en het geknerp van het grind. Dat deed hij elke dag, drie en veertig jaar lang.
De tuin had een klein stoepje. Mijn vader had daar een schommeltje gemaakt van een oud bankje. Dat bankje heeft mijn moeder nog. Ik had ook een fietsje, een driewielertje, gekregen van opa uit Haarlem. Op een dag heb ik dat fietsje in de sloot langs de Zaaiersweg gegooid uit pure baldadigheid. Om te laten zien dat ik dat wel durfde. Mijn moeder moest het ding er met een lange hark uit vissen.
Later werd het tuintje ook gebruikt voor onze rakettenclub. De raketten bestonden uit lege blikjes schoensmeer. In het deksel maakten we een gaatje en we vulden het blikje met benzine die ik uit de Solex van mijn ouders haalde. Op het gaatje werden dan wat luciferkoppen gelegd die met een lontje zouden moeten ontbranden. Waarna het deksel van het blikje met een knal de lucht in zou vliegen. Helaas lukte dat laatste deel nimmer. Maar aangezien het een heuse club was, hadden we ook een penningmeester. Paultje Spier. En dus moesten wij contributie betalen aan Paultje. We hebben nooit begrepen waarom dat was...
Later, op de lagere school, organiseerde Paultje een soort toto. Daar moest je uiteraard voor betalen en Paultje keerde wekelijks trouw de ‘tweede prijs’ uit. Toen wij hem eens vroegen wat er nu toch met die ‘eerste prijs’ gebeurde, antwoordde hij dat die voor de 'administratiekosten' was. Ook nooit van gehoord.
---------------------------------------
Om terug te keren naar kleuterschool De Merel aan de Zaaiersweg in de rubriek 'MIjn schooljeugd', klik op De Merel.
Eventuele reacties in die rubriek plaatsen.
