Onze engel Juffrouw Ottersberg

Juffrouw Ottersberg was een prachtige jonge vrouw met lang, golvend donker haar en uitzonderlijk mooie donkere ogen. Ze lachte bijna altijd en als ze ging voorlezen was de hele klas muisstil. Ze zag eruit als een engel zoals kleine jongetjes zich engelen voorstellen.

Ze was altijd lief voor ons en ik denk dat alle jongetjes in de klas hevig verliefd op haar waren. In het speelkwartier probeerden we ons allemaal op een of andere wijze te bezeren, bijvoorbeeld met een schaafknie. Dan nam ze je namelijk op schoot om te troosten. Ze streelde je haar en je kon je neus in haar haren steken en diep ademhalen. Ze rook hemels. Het was vaak dringen om de troost van Juffrouw Ottersberg.

In de derde klas vertelde ze iets wat we niet zo goed begrepen. Ze ging zich 'verloven'. Dat betekende dat ze zou trouwen en van ons weg zou gaan! We konden het amper bevatten. Juffrouw Ottersberg begreep dat het nogal moeilijk lag en bedacht dat het leuk zou zijn als een afvaardiging bij haar thuis op het Robert Kochplantsoen kennismaakte met haar verloofde. Natuurlijk zouden wij die man inspecteren! Wat dacht hij wel? Dat hij zomaar even Juffrouw Ottersberg van ons kon afpakken? Mooi niet.

En dus toog een bevooroordeelde afvaardiging (Roeltje, Robbie, Appie en ik zelf) op de fiets naar het Robert Kochplantsoen. We hadden gelijk, het was niks met die man: lang, mager, stekeltjeshaar en ook nog invalide! De verloofde was namelijk kleurenblind, al wisten wij niet wat dat was, het leek ons een onoverkomelijk gebrek. Op de terugweg bespraken we onze bevindingen en we waren gerustgesteld: dat kon nooit wat worden. Juffrouw Ottersberg zou zich realiseren dat ze zich had vergist en ze zou ons niet verlaten.

Helaas. Ze deed het toch en liet ons in de steek. We waren lange tijd ontroostbaar.