Bloembollen tentoonstelling

Verteller: Yvonne Kruk
Auteur: Yvonne Kruk
Indische Buurt
Bloembollententoonstelling De ‘gidsen’ op de bloembollententoonstelling

Bloembollententoonstelling De ‘gidsen’ op de bloembollententoonstelling

Alle rechten voorbehouden

Als de hyacint op z’n mooist was, moest hij mee naar school.

---------------------------------

Klik rechts (icoontje) bovenaan op de foto en de foto wordt vergroot weergegeven.

Na de christelijke kleuterschool ging ik naar de openbare lagere school de Obischool, in de Batjanstraat. Naast de Obischool was de Batjanschool. In het vroege voorjaar organiseerden de twee scholen samen een bloembollententoonstelling. In de herfst kon je één of meer bloembollen kopen die in bloempotten geplant werden. Deze werden in de grond op de speelplaats geplant of je mocht hem mee naar huis nemen en dan werd de pot in de donkere meterkast gezet tot het voorjaar. Dan kon de hyacint in de vensterbank. Mijn moeder was niet zo blij met de bloembollententoonstelling want als de hyacint op z’n mooist was, moest hij mee naar school om in de gymzaal tentoongesteld te worden. Er werden grote panelen gemaakt door de klassen van beide scholen, die de geschiedenis van de bloembol uitbeeldden. Samen met vijf andere meisjes van de Batjan en de Obischool mocht ik ouders rondleiden langs de panelen. We moesten wel iets fleurigs aantrekken, liefst een gebloemde zomerjurk. Dat was trouwens nog flink koud in het vroege voorjaar.
En tijdens de kinderboekenweek mocht onze klas een keer de etalage van de arbeiderspers op het Hekelveld versieren. We hebben hiervoor veel boekenwurmen gemaakt met ijzerdraad en papiermarché.

Alle rechten voorbehouden

4219 keer bekeken

Bekijk meer afbeeldingen

Bloembollententoonstelling 2 Inrichten van de etalage op het Hekelveld

Bloembollententoonstelling 2 Inrichten van de etalage op het Hekelveld

Alle rechten voorbehouden
 Dit verhaal is afkomstig uit het boekje ‘Een stukje potlood van twee-en-een-halve centimeter’ (Calbona Boekenproductie, www.calbona.nl, ISBN 978-90-71343-38-4) door Yvonne Kruk waarin zij haar jeugdherinneringen aan de Indische buurt in de vijftiger jaren beschrijft. Het is het vervolg op ‘Een lang dun worstje’ en geschreven vanwege de vele positieve reacties op haar eerste boekje.  E-mail: y.kruk@ziggo.nl

Dit verhaal is afkomstig uit het boekje ‘Een stukje potlood van twee-en-een-halve centimeter’ (Calbona Boekenproductie, www.calbona.nl, ISBN 978-90-71343-38-4) door Yvonne Kruk waarin zij haar jeugdherinneringen aan de Indische buurt in de vijftiger jaren beschrijft. Het is het vervolg op ‘Een lang dun worstje’ en geschreven vanwege de vele positieve reacties op haar eerste boekje. E-mail: y.kruk@ziggo.nl

Alle rechten voorbehouden

6 reacties

Voeg je reactie toe
hans m van der sluijs

Re: bloembollen"tentoonstelling"

Anneke Selsig:
Hallo.Ik zat ook op de Batjanschool en kan me nog heel goed herinneren dat we bij ons in de gymzaal bloembollenvelden (keukenhof)nabouwden. Weken hebben we van crepe-papier bolletjes moeten draaien in allerlei kleuren, die daarna werden geplakt op grote vellen papier. Ik heb het geluk gehad ooit een prijs te winnen met een rode tulp. Dat was fantastisch want ik kreeg zomaar een schetsboek, kleurpotloden en een puntenslijper!

ja ik weet het nog die tentoonstellingen anneke dat waren leuke tijden en vorals als we de bollen kregen eerst intekenen op een lijst met de bollen die je hebben wou en hoeveel en meteen afkomen he want niemand werd op zijn mooie bruine ogen gelooft haha zeker ik niet want ik persteerde het zelfs mijn melkgeld op te snoepen
maar goed dan keregen we de bollen en moetsen dan bloempotten meenemen naar school en dan werd er aarde in gedaan en daarna begon het feest dan mochten wij ze achter de school in de rand aarde ingraven die om het speelplein lag daar ging dan een hele ochtend mee zoet en eigenlijk vanaf het moment dat de potten de grond in gingen kon je de boel de grond wel uitkijken ondanks dat je wel wist dat het nog lang niet kon keer je elke dag vanuit de klas uit het raam naar de plaats waar jou bollen de grond in waren gegaan in die grote pot met je naam er op want ja dat moest natuurlijk anders zou je mooi je bollen niet meer herkennen
en dan endelijk was het voor je er erg in had toch nog weer tijd geworden dat de potten de grond uit mochten en je ze verder thuis mocht opkweken ppf wat waren we trots als ze mee naar huis mochten en je ze later als ze helemaal mooi waren en het tijd werd bvoor de tentoonstelling je ze weer mee terug mocht nmen naar school
en wat trots was je als ze allemaal weer in de klas waren en die van jou net even groter waren als die van de andere kinderen en oooh wat hebben we met genoegen het plekje van de klas beneden in de gimzaal ingedeeld en alle potten ingegraven in de aarde die er gestord was en wat zag het er mooi uit allemaal want elk klaspleintje zogezegt had een tema en was verzierd en we hadden allemal dingen gemaakt die de tentoonstelling op moesten fleur en ohje het was heel spannend want er werden winnaars uitgekozen en die keer ge je mooi niet te horen nee geen uur voor de tentoonstelling werd geopen
en dat was een specialae avond dan mochten meteen de ouders mee en pff wat spannend die zaal ingaan de plek opzoeken van je klas en dan zien dat je een prijs had gewonnen de eerste twede of derde prijs het maakte niet uit welke want als je iets gewonnen had dan kon het niet meer stuk dan was je een held en dan werd er dagen over gesproken ja echt een heerlijke tijd als ik er aan terug denk maar ook een harde tijd want ja er gebeurde ook veel op school dingen die je de rest van je leven bij blijven ,leuke en nare dingen maar ook veel geleerd waarvan beslist dingen die je dacht later toch nooit te zullen gebruiken nou je gebruikte het duis mooi wel het ene meer als het andere maar ik denk dat alles wel eens door mij is gebruikt in het leven
alleen mijn hersens niet haahaha want die heb ik nooit echt meer laten werken die zijn blijven hangen of teruiggegaan naar een tijd die men de jeugd placht te noemen

hans m vander sluijs

Re: juf Marinussen

Yvonne Kruk:
Hallo Hans vd SluijsIk heb erg gelachen om je verhaal over juf Marinussen. Mijn vriendin heeft ook bij haar in de klas gezeten maar zij heeft geen problemen met haar gehad, was zeker een braver kind dan jij;-)Wat betreft de reclame voor mijn boekjes heb je groot gelijk, daar heb ik spijt van maar ik kan het niet meer verwijderen.Als je mij je adres mailt stuur ik je gratis een boekje toe.Hartelijke groeten Yvonne Kruk

je wil niet weten wat een braaf kind ik was in mijn schooltijd hahaha oeps laten ze dit liever niet lezen haha
ik ben benieuwd hoe jou vriendin heet of hete en welk jaar zij bij juf marinissen in de klas heeft gezeten
misschien hebben wij elkaar wel gekend in die tijd net als jij mij vermoedelijk gekent zal hebben maar het denkeleijk verdrongen zal hebben vanwegen dat ik in die tijd zo een hele lieve en nette jongen was hahaha
het gaat je goed hoop ik en als mij weer dingen te binnen schieten uit die tijd zal ik ze zeker plaatsen want ook ik kan echt boeken schrijven over die tijd geloof mij maar
gr hans

Yvonne Kruk

juf Marinussen

Hallo Hans vd Sluijs
Ik heb erg gelachen om je verhaal over juf Marinussen. Mijn vriendin heeft ook bij haar in de klas gezeten maar zij heeft geen problemen met haar gehad, was zeker een braver kind dan jij;-)
Wat betreft de reclame voor mijn boekjes heb je groot gelijk, daar heb ik spijt van maar ik kan het niet meer verwijderen.
Als je mij je adres mailt stuur ik je gratis een boekje toe.
Hartelijke groeten Yvonne Kruk

Anneke Selsig

bloembollen"tentoonstelling"

Hallo.
Ik zat ook op de Batjanschool en kan me nog heel goed herinneren dat we bij ons in de gymzaal bloembollenvelden (keukenhof)nabouwden. Weken hebben we van crepe-papier bolletjes moeten draaien in allerlei kleuren, die daarna werden geplakt op grote vellen papier. Ik heb het geluk gehad ooit een prijs te winnen met een rode tulp. Dat was fantastisch want ik kreeg zomaar een schetsboek, kleurpotloden en een puntenslijper!

ineke van berkum

bloembollen tentoonstelling batjan en obischool

Hoi,
ik kan me dat nog heel goed herinneren,
de gymzaal werd dan verbouwt tot tentoonstelling,
de foto is heel herkenbaar , ik denk zelf
dat ik er op sta zeker weet ik het niet,maar ik was toen 12 jaar (een late leerling) als het goed is zit ik met een bloembol links op de foto, en 2e rechts zit Hannie klasgenootje ? van de batjanschool.wij zaten bij meester van de bor, vind het heel erg leuk om deze dingen weer terug te zien,
ineke van Berkum

Een bezoeker

Nico Brandjes

Met enige gene heb ik het verhaal over de hyacinten en de bloemententoonstelling gelezen. Ik ben van 1942 en zat de laatste jaren van de lagere school, de Obischool, bij meester van Parreren in de klas. Toen het idee van de bloembollen werd besproken in de klas kwam naar voren dat niet bij elk kind thuis de mogelijkheid bestond om de bollen op een droog en vooral donker plekje te bewaren. Ikzelf woonde in de Palembangstraat, met twee zussen, twee broers en mijn ouders op een oppervlakte van ongeveer 50 m2, dus ga maar na. Meester van Parreren opperde om de bollen op de vliering te zetten. Dit was een ruimte tussen de bovenverdieping en het dak welke toegankelijk was via een luik. Samen met een of meerder jongens werd ik uitgenodigd om dat werkje te verzorgen. Tot mijn schande moet ik bekennen dat we er soms een zooitje van maakte. Het was dan ook wel de kat op het spek binden. Je moet je voorstellen dat we eerst via een ladder op die vliering moesten komen. Daar moesten we over de balken lopen, die ongeveer een meter uit elkaar lagen. Tussen de balken lag stucwerk, ouderwets met stro, als je daar op ging staan dan liep je de kans om dwars door het plafond heen te zakken. In die situatie, er was geen licht, misschien hadden we een zaklantaarn, moesten we die potten neerzetten. We hebben wat afgelachen, natuurlijk oppassen dat de meester niet in de gaten kreeg dat we er een rommeltje van maakte. Zodra we buiten gehoorsafstand waren brak de de hel los. En daar zijn nogal wat bollen uit hun pot geraakt, er wel weer ingestopt, maar niet in de pot waarin ze hoorde. Van Parreren, een echte Theo Thijsse meester, waar je niet de kachel mee kon aanmaken, had niets in de gaten wat er boven zijn hoofd gebeurde. En de tentoonstelling had er niet onder te lijden. Maar tegen de tijd dat die in zicht kwam moesten alle potten weer naar beneden, dat was weer een feest, ja, jongens waren we, maar rotjongens!