Afkomstig uit een hecht gezin - haar vader was muziekhandelaar in de Utrechtsestraat - ging ze op haar 19e het huis uit om met haar vriend te gaan samenwonen in de Bijlmer,
"Wat was ik blij dat we na een half jaar boven de stomerij van zijn ouders in de Linneausstraat konden komen wonen. Eindelijk weer geluid van mensen, verkeer, klokken, ik had het zo vreselijk stil gevonden in de Bijlmer".
Het wonen boven haar schoonouders was niet altijd even makkelijk, dus toen er aan de andere kant van de Linneausstraat, op de hoek van de Domselaerstraat een etage vrij kwam verhuisde ze met plezier. Ze was inmiddels getrouwd en raakte in verwachting toen ze 23 jaar was. Omdat ze al jong last had van een te hoge bloeddruk verliep de zwangerschap niet probleemloos. " Ik moest opgenomen worden in het Burger ziekenhuis. In die tijd werd je nog als een klein kind behandeld daar, ik vond het niet prettig en besloot om er niet te gaan bevallen. Wel leerde ik een leuke mede patiënte kennen uit de Watergraafsmeer die mijn vriendin werd. In het Anna paviljoen kreeg ik mijn dochter, die een maand lang in de couveuse moest blijven. Heel verdrietig want het was toen nog zo dat je als ouder niet bij je kind mocht komen. De eerste 2 weken mocht ik haar alleen achter een raam zien. Daarna mocht ik haar komen voeden en na nog eens 2 weken mocht ze mee naar huis. Ik stopte met werken na de geboorte, mede omdat mijn gezondheid niet zo goed was. Dankzij de connecties die ik had opgedaan met mijn vriendin mocht mijn dochter later naar de peuterspeelzaal in de Vergulde Eenhoorn, terwijl ik eigenlijk niet in die wijk woonde. Dat vond ik een hele leuke speelzaal voor de kinderen, heb daar veel meegedraaid."
Na haar echtscheiding vertrok Marijke uit Oost. Een paar jaar later vestigde het bedrijf van haar 2e man zich in de R. Dieselstraat. Marijke werkte daar ook en De Vergulde Eenhoorn werd weer een vertrouwde aanblik. Rond 1985 begon haar man de sportschool "Luki Goshi" bij het Sportfondsenbad Oost, een opslagruimte werd verbouwd tot dojo. Marijke vertelt dat het een fijne ruimte was waar tevens feesten werden gegeven. Ze kwam er geregeld voor de gezelligheid en ook omdat op vrijdagavond gebruik gemaakt mocht worden van het zwembad. Er kwam een eind aan dit alles toen het Sportfondsenbad zelf de ruimte weer nodig had. De sportschool werd een vereniging en werd voortgezet in een nieuwe sporthal op de Polderweg waar een zaal werd gehuurd.
"Mijn moeder moest in 2016 naar een verpleeghuis en kwam in de van't Hofflaan terecht. Ze was toen 94 jaar. Het idee was dat het een kleinschalige omgeving zou zijn waar de bewoners nog veel zelf zouden kunnen doen. Een groot voordeel voor mijn moeder - die haar hele leven gerookt heeft - was dat ze daar mocht roken op het balkon en ook onder begeleiding op haar eigen kamer. Van de goede bedoelingen om de bewoners veel activiteiten aan te bieden kwam door personeelsgebrek weinig terecht. Mijn broers, zussen en ik gingen bij toerbeurt iedere dag er heen om mee te helpen. Ik denk dat mijn moeder daar toch een leuke tijd heeft gehad. Ik zelf heb er ook positieve herinneringen aan . We gingen met de rolstoel naar café Frankendael om daar koffie te drinken op het terras. Of we gingen een ijsje of een harinkje eten op het Christiaan Huijgensplein en hadden het gezellig. Mijn moeder was gek op bloemen en planten dus ook wandelen in park Frankendael of naar Intratuin waren een geliefd uitje. In 2018 is ze overleden".
