Het avondeten was bij ons thuis het ontmoetingspunt van de dag. Het moment waarop wij meestal allemaal thuis waren. ’s Morgens moest mijn vader al om half acht op de Zuidergasfabriek beginnen, ik moest om half negen op het Damrak zijn, en mijn broer en zus hadden ook zo hun eigen begintijd. Ontbijten ging alleen op zondag gezamenlijk, maar het avondeten was een gedeeld moment. We konden ook gerust een uur natafelend blijven zitten, tenzij iemand naar avondschool moest of een andere afspraak had.
Op zo’n gewone doordeweekse dag zaten wij dus weer aan tafel om te eten. Mijn moeder had die dag rodekool klaargemaakt en opgediend in een vierkante hittebestendige glazen schaal met afgeronde hoeken. Zo’n schaal mocht niet direct op de gasvlam staan, maar wel warm gehouden worden op een sudderplaatje. Zo ook de al jaren gebruikte schaal gevuld met rode kool.
Opeens…. een enorm knal.
Alle stoelen schoten naar achteren. De schaal met rodekool was uit elkaar gespat in honderdduizend kleine stukjes.De kool en het glas lagen overal door de kamer verspreid en wonder boven wonder had alleen mijn zusje een klein wondje aan haar vinger.
De rodekool kon niet meer gegeten worden, maar ook de rest van wat op tafel stond was oneetbaar geworden. Glas in de schaal met aardappelen, glas in de juspan met gehaktballen. Het was een hilarische bende.
Die avond aten we een boterham.