Liever zelf aan het werk

Ik heb al eens verteld dat mijn vader steun had aangevraagd en gekregen. Maar op een gegeven moment wilde hij toch weer uit venten gaan. Hij wilde weer met zijn kar de straat op, zijn eigen geld verdienen. In de tijd dat hij steun had, moest hij elke dag naar de Wijttenbachstraat om te gaan stempelen. Dat was een soort controle, dan wisten ze dat je niet stiekem wat bijverdiende. Om een doorstart te kunnen maken, heeft hij toen handelsgeld aangevraagd. Hij kreeg twintig gulden om allerlei spullen aan te schaffen om deze daarna dan weer te verkopen op de markt.

Sneeuwruimen

Kort daarop begon het plotseling enorm te sneeuwen en kon hij geen kant op met zijn venterskar. Hij heeft zich toen aangemeld om te gaan sneeuwruimen in de Linnaeusstraat. Je verdiende voor een hele dag sneeuwruimen ongeveer vijf gulden.
Gelukkig werd hij aangenomen. Eerst kwam hij naar huis, naar de President Brandstraat, om mijn moeder te vertellen: ‘Je kan snert gaan koken hoor, ik heb vandaag werk.’
Mijn moeder is toen direct naar de slager gegaan en heeft gezegd: ‘Ik kom het morgen betalen want mijn man heeft vandaag werk.’ Dat was bij slager Kuit (later werd dit slager Beer) in de Pretoriusstraat. Het was in die tijd gebruikelijk dat je soms achteraf betaalde, zeker als ze de klanten een beetje kenden.

Slagerij Beer

Slager Beer heeft ons in de oorlogsjaren altijd goed geholpen. Er was toen van alles op de bon, maar hij hielp mijn moeder altijd zonder bon. Hij was erg pro-joods, hij zei ook altijd: Ik kan u niet veel geven, maar houdt die bonnetjes maar bij u’. Volgens mij zat slager Beer net voorbij nummer 50 (tussen het Pretoriusplein en het Krugerplein). Na de oorlog is er weer een joodse slagerij gekomen, slager Hergo.

Voor alle verhalen: Katharina Blog-Suesan inhoudsopgave