Als ik in september 1968 voor de medische studie in Amsterdam arriveer, zal ik op diverse adressen in Oost wonen. Ik meld me aan bij studentenvereniging Olofspoort, vanwege de link met het al twee jaar opgeheven Provo. Ik ben daar een displaced person. Net zoals twee vrienden die ik daar opdoe, Ludo uit het Zeeuwsvlaamse stadje Hulst (medicijnen) en Herman uit het Gelderse dorpje Aalten (sociologie). Ikzelf kom uit het Brabantse dorp Geldrop; alledrie zijn we provinciale oetlullen. En, terugkijkend, alledrie flink depressief in die eerste jaren in de Grote Stad.
Herman woont in de Andreas Bonnstraat op zolder bij een taxichauffeur die zijn oudere vrouw heeft afgedankt en openlijk samenwoont met een jongere vriendin. Die drie wonen op driehoog; ik vind het schokkend. Zo eens per twee weken loop ik door het Oosterpark om Herman op te zoeken en omgekeerd komt hij eens per twee weken. We eten niet bij elkaar, daarvoor zijn we aangewezen op de mensa in de Weesperstraat. We drinken allerlei soorten thee en praten over het leventje dat we tot dan toe geleid hebben in onze dorpen.
Oersaai waren die leventjes geweest, er was totaal niets in gebeurd. Om ons heen ronkte en bruiste de stad die zich jaren ervoor met de eretitel ‘Magisch Centrum’ had gekroond. Maar wij waren kansloos om daar naadloos in te schuiven. De mensen die er volgens ons toe deden, snoven op tientallen meters al dat we verkeerd waren. We werden meedogenloos afgewezen. Een tijdloos gegeven, lees de romans van de laatste paar honderd jaar er maar op na.
Soms gaan we naar café Rhijnspoor op de hoek van de straat. Ook daar is de stemming depri. Ik verbaas me over de naam. Pas veel later leer ik dat zich daar een uitgebreid stationscomplex heeft bevonden.
