Liefde voor me broertje

Ik ben geboren in het ziekenhuis OLVG. Mijn broertje is daar ook geboren. Ik was toen acht jaar oud. Hij heet Moreno. Ik kan me nog herinneren dat ik heel blij was en het ook heel eng vond dat mijn moeder al die buisjes in d’r neus en een infuus aan haar arm had, daardoor moest ik huilen.
Mijn broertje heeft toen de zuster die hem ging verschonen in haar gezicht geplast! Toen moest ik erg lachen en toen ik hem mocht vasthouden was ik zo blij dat ik van de blijheid weer moest huilen, want ik kon echt niet geloven dat ik eindelijk na 20 jaar wachten (figuurlijk) een broertje had. Toen hij één was gingen we naar Portugal op vakantie, samen met een vriendin van mijn moeder. En daar leerde hij een beetje tellen en daar begon hij aan kasten te lopen. Toen we weer uit Portugal kwamen, een paar dagen later waren we weer thuis, toen begon hij te lopen zonder iemand erbij die hem vasthield.Toen ging hij van mijn vader naar mij lopen als ik op de grond zat.
En nu speel ik zelfs voetbal met hem en basketbal en rugby. Hij wint altijd van mij, want anders gaat hij boos worden en huilen enzovoorts en daar heb je dan geen zin in natuurlijk. En als we buiten spelen gaan we soms ook fietsen. Het is erg leuk om met hem te spelen, we spelen dan wedstrijdje, maar ik laat hem gewoon winnen. We voetballen, basketballen, rugbyen,en fietsen allemaal in Oost en Oost is daarom ook de ideale plek om te spelen. We spelen in Zeeburg, in de Indische buurt, in Bataviastraat.
Ja mensen ik ben klaar met mijn verhaal, and i hope jou like it. Bye, bye! See ya later. Dit was het verhaal van Ramiro Van Daal.