Ik werkte twee jaren in Angola. Na mijn terugkomst zocht ik een tijdelijke baan en vond dat in het verpleegtehuis Mauritskade, van oktober tot december 1978. Ik was daar een van de twee doktoren. Dat was een hele overgang. In Angola was ik voornamelijk druk geweest om kinderen in leven te houden. In het verpleegtehuis was een belangrijke taak voor de medewerkers om oude mensen zo goed mogelijk te laten sterven. Zo herinner ik me een diep demente dame met een afstervend been. De verpleging drong sterk bij me aan om haar een hoge dosis morfine te geven en haar te laten sterven. Ook werd er een keer een man op de WC gevonden met een hartstilstand. Hoe lang het hart al gestopt was, dat wist niemand. Een verpleger, die nét overgeplaatst was van een intensive care afdeling, wilde direct reanimeren, hartmassage, ademhaling met een pomp. Ik had een andere mening: hoe lang was de patiënt al dood? Wat zouden we eventueel nog terug kunnen krijgen aan leven?
Verder heb ik daar met twee secretaressen gevreeën en was ik verliefd op de derde, die geen zin in mij had. Bij het Sinterklaas feestje had iemand een gedicht voor mij geschreven dat zó begon:
“Er zijn dokters die het doen, Alleen maar, alleen maar om de poen! “ Wie? Ik?
Ook herinner ik me een man met het eindstadium longkanker. Hij had van zijn huisarts Brompton** cocktail als drank voorgeschreven gekregen, waar hij erg tevreden mee was. Ik zocht het recept op, bleek het een heroïne drank te zijn. Nadat de man overleden was adviseerde ik de verpleger om het overgebleven drankje door de gootsteen weg te gooien.
Lees verder: Ik heb veel gedeeld met Amsterdam Oost, deel 5
**
https://www.ensie.nl/betekenis/brompton-cocktail?q=Brompton%20cocktail