Nachtzuster, wat moet ik zonder jou beginnen?

Zora Jurada is in Belgrado geboren. In 1970 werd ze als jonge en veelbelovende verpleegkundige in Belgrado uitgenodigd om in Nederland te komen werken. Nou, dat wilde ze wel. Ze woont nu al meer dan 30 jaar in Amsterdam met haar gezin en voelt zich vanaf ‘t begin af aan opgenomen door de Amsterdammers. Ze heeft in verschillende ziekenhuizen gewerkt, waaronder het Burgerziekenhuis en het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis (OLVG). Zora herinnert zich ontroerd dat het Leger des Heils uit Oost haar kerstcadeautjes kwam brengen tijdens de kerstnacht in het Burgerziekenhuis. Dit omdat zij en haar collega’s als nachtzusters zo hard moesten werken! Het was toen heel gezellig in het ziekenhuis: overal brandden de kaarsen en het personeel zong liedjes met een koor dat langs alle afdelingen ging. In die jaren 1975-1980 trok het Leger des Heils langs de huizen in Amsterdam-Oost om kerstliederen te zingen; ze kwamen ook onder haar raam in de Laing’s Nekstraat. Zora werkte jarenlang als nachtzuster in het OLVG. Het personeel daar was een grote familie, compleet met ouderwetse nachthoofdzuster. Met name herinnert zij zich zuster Runderkamp uit het Anna Paviljoen. Die hoofdzuster wilde speciaal op de autoloze zondag werken zodat ze dan heel hard naar haar werk kon racen. Zora was dol op de ‘zwevende wacht’, een zuster die ’s nachts rond ging met soep en thee. Alle broeders en zusters werden door haar verwend zodat ze het zware nachtwerk konden volhouden. Zo moest Zora bijvoorbeeld al om vier uur ‘s ochtends beginnen met het wassen van de mensen. Dat was niet leuk voor de patiënten, noch voor de zusters. Gelukkig is dit later door de arbeidsinspectie afgeschaft. Toen hoefde ze pas om zes uur met haar wasronde te beginnen!