Van Winkelstraat naar Bazaar

Dit is een van de verhalen die eerder gepubliceerd zijn op de website "Buurtwinkels" van het Amsterdam Museum. De verhalen die in Oost spelen zijn overgeplaatst naar het Geheugen van Oost, vanwege sluiting van de oorspronkelijke website. Dit is een verhaal uit 2011.

Ook op half tien 's morgens trekt de brillen winkel al klanten die op zoek zijn naar een modieuze zonnebril of die echt een hulpmiddel nodig hebben voor hun ogen. Mijnheer Welch switcht moeiteloos van een gesprek over bekende modemerken naar een gesprek over verzekeringsvoorwaarden bij de aanschaf van brillen. Hij vermeldt dat dit een van de dingen is die zijn beroep voor hem aantrekkelijk maken ; "elke dag zie ik andere mensen, elke dag is vernieuwend. En ik zit in een leuke buurt, soms denk je dat je met vakantie in het buitenland bent. Dit komt omdat er zoveel verschillende nationaliteiten hier komen".
Toen hij kwam werken in de Javastraat, zag hij een straat met veel boutiques ; "wat je in de Kalverstraat niet kon vinden, vond je hier, het was een echte winkelstraat en modestraat. Nu is het een straat met veel levensmiddelenwinkels, het is meer een bazaar geworden. Vroeger woonden veel winkeliers ook achter of boven de winkel, in dit pand zat ooit een sigarenwinkel en de winkelier woonde achter. Nu woont bijna iedereen elders. Maar we proberen als winkeliers wel de straat levendig te houden in de avond, door b.v. lang de etalage verlichting te laten branden."
Over zijn klantenkring vertelt hij dat hij een heel wisselend klantenbestand heeft, sommigen komen uit heel andere buurten, de laatste tijd ziet hij veel jonge mensen die in de buurt zijn komen wonen,maar ook zijn er klanten die als kind al een bril bij hem aangemeten kregen en nu met hun eigen kinderen komen.Vorig jaar overkwam hem nog dat een volwassen man met zijn zoontje kwam voor een bril en hem vroeg; herinnert u zich mij nog, ik was het jongetje met wie u op de grond heeft gelegen? En inderdaad, ruim dertig jaar geleden kwam een moeder met een klein jongetje dat een bril nodig had, maar zich daar hevig tegen verzette en tenslotte brullend op de grond lag. Mijnheer Welch is toen naast hem gaan liggen en mee gaan 'huilen', wat het jongetje niet leuk vond. Ze hebben toen afgesproken om beiden te stoppen met huilen en uiteindelijk is het jongetje met een brede glimlach om zijn mond en een bril op zijn neus de winkel uitgestapt.

Sociale functie van de winkel

"Het is hier toch echt een buurtwinkel, heel wat mensen komen hier voor een praatje, een snoepje uit de snoeppot, ze voelen zich hier snel thuis. heel wat mensen leggen mij ook hun problemen voor en vragen om advies. En net als mijn mede winkeliers laat ook ik de postbode niet 2 keer lopen, als die een pakje wil afgeven voor een buurtbewoner die niet thuis is, nemen we dat aan. Woensdag blijft de dag dat veel kinderen komen met hun ouder(s) en heel wat buurtgenoten zwaaien als ze langs de winkel lopen. Omdat de 'Brilservice' die hier voorheen zat, is overgegaan naar een nieuw concept voor wat betreft de winkelindeling , heb ik de gelegenheid aangeboden gekregen om dit filiaal onder mijn eigen naam voort te zetten; Welch Optiek ".
Tenslotte laat mijnheer Welch me nog zijn favoriete voorwerp uit de winkel zien: een oude P.D. meter ( te gebruiken om de afstand tussen de oog pupillen te meten) die hij 36 jaar geleden mee nam uit Suriname. "Daar ben ik erg aan gehecht, als ik met vakantie ga, gaat het met me mee".