Fina van der Weide
Al heel lang (sinds mijn 18e) heb ik een Artis abonnement. Toen ik trouwde werd dat een abonnement voor de familie en regelmatig gingen we erheen. Het liefst niet op zondag, maar een enkele keer gebeurde dat wel.
Ik herinner me dit verhaal nog goed.
Diegene die ook vaak in Artis zijn geweest, herkennen het plekje uit mijn verhaal. Achter het verblijf van de ijsberen kon je met een trapje naar beneden, daar waren toiletten met een heuse toiletjuffrouw. Maar er waren ook nog 2 ramen waar het verblijf van een beer was. Die beer zat daar helemaal alleen, en op de een of andere manier voelde mijn man veel medelijden tot dat dier.
Hij bleef er vaak bij staan praten, en die beer kijk dan altijd alsof hij ieder woord begreep en het ook zo voelde.
Zo ook die middag. alleen nu was ik met mijn zoontjes al iets doorgelopen. De toiletjuffrouw stond in de deuropening. Zij had beperkt zicht. Ze zag mij en de kinderen en ze zag mijn man op de rug. Hij stond weer te praten tegen die beer.
"Nou jongen tot volgende keer weer he, ik denk aan je hoor, wees maar niet verdrietig"
Ik kreeg al lachkriebeltjes en wilde net roepen naar mijn man dat die beer het nu wel wist en dat hij mee moest komen.
Maar op dat moment hoorde ik een snik en iemand heel hard haar neus snuiten.
De toiletjuffrouw keek me met betraande ogen aan. Ach mevrouw, zei ze, zo verdrietig altijd die vaders die hier op zondag komen.
Zie hun kinderen maar eens in de week en nemen ze dan maar mee naar Artis. Kijk die man, je ziet het verdriet van zijn schouders.
Even dacht ik waar heeft ze het over, maar toen viel het kwartje. Ze zag niet tegen wie mijn man sprak, ze zag enkel zijn rug en hoorde wat hij zei. Ze dacht dat hij daar afscheid nam van zijn kind.
Ik moest zo lachen, maar wist me in te houden. Ik knikte wat en toen mijn oudste duidelijk wilde gaan roepen om pap, sleurde ik hem mee de vlindertuin in. Daar kwam al snel mijn man achter me aan, en bij zijn verontwaardigde gezicht barstte ik in lachen uit. Ik vertelde hem het hele verhaal. HIj moest ook wel lachen, maar vond het ook wel lief van die vrouw.
Twee minuten later riep de jongste dat hij naar de wc moest. Mijn man keek me aan en zei, ga jij maar met hem, ik durf die vrouw nooit meer aan te kijken.
Maar nog elke keer als hij bij die Beer was, sprak hij tegen hem, maar keek dan altijd wel eerst om het hoekje of de toiletdame er niet stond.