Pasen 2003.

April 2003 was een rare maand voor ons, vol nare boodschappen. Mijn man zo ziek, mijn kinderen hadden mijn aandacht nodig, maar ook mijn vader wilde zijn deel van de aandacht. Hij woonde sinds de dood van mijn moeder 1,5 jaar eerder in een bejaardentehuis in Zuidoost. Zo werd het Pasen. En ik was nog altijd actief in de Elthetokerk. Met de kinderkerk hadden we palmpasen takken gemaakt en eieren geschilderd en uitgedeeld. Op zondag was de kerkdienst. We bleven dan altijd tot aan de preek in de kerk met de kinderen en kwamen na de preek weer terug. Ik was met mijn hoofd niet bij de kerkdienst, ik dacht aan mijn vader die ik al een twee eken niet bezocht had door alle drukte. En zo gingen mijn gedachten verder terug naar de tijd dat ik kind was. Mijn vader maakte me dan soms woedend met Sinterklaas als hij van de mooie liedjes, vieze liedjes maakte. Zo zat Sint op de pot en stonk. Maar ook andere liedjes kregen van hem een andere tekst. En zo dacht ik verder, tot ik opschrok, we gingen zingen. Daar ruist op de wolken klonk. Ik kende het lied uit mijn hoofd en zong mee. In ene viel me op dat de mensen om me heen raar naar me keken. Ik kreeg een por van mijn man. Verward stopte ik met zingen. Even later vertrokken we met de kinderen naar de kinderkerk.

Wat zong jij nou? vroeg mijn man. Verbaasd keek ik hem aan. Nou ik zong het lied mee? Echt niet zei hij je had het over een boer. En toen viel het kwartje, door het denken aan mijn vader had ik zijn versie van het lied gezongen. Daar ruist langs de wolken een boer op de fiets, hij trapt zich het lazerus maar verder komt hij niet. Ik schaamde me kapot en dorst amper de kerk weer in te gaan. Dat veranderde toen na de dienst iemand op me afkwam en zei: Wat een mooie tekst was dat, die houden we erin, ik heb in tijden niet zo gelachen. Mijn vader moest ook enorm lachen toen ik het hem vertelde. Hij vroeg of ik de rest ook nog "ging doen". Maar dat was niet echt de bedoeling. Helaas overleed hij een ruime week later in zijn slaap.