Fina van der Weide
Mijn moeder was christelijk gereformeerd, ze was gedoopt en had belijdenis gedaan. Mijn vader ook, maar dan in de gereformeerde kerk. Het klinkt hetzelfde, maar de eerste is een stuk strenger als de tweede.
Na hun huwelijk ging mijn moeder mee naar de gereformeerde kerk. De Funenkerk op de Zeeburgerstraat.Niet alleen zij, maar ook mijn opa en oma van vaderskant en alle broers en zussen van mijn vader kwamen daar ook. Elke zondag zaten ze in de kerk op het balkon. De kerk zat destijds nog aardig vol.
Toen ik werd geboren ging ik al snel mee. Elke zondag ochtend en ook de 2e dienst in de middag.Maar het plekje daarboven was geen goed plan voor een kind zo druk als ik was. Ik zat geen twee minuten stil, dus al snel besloten mijn ouders dat ze dan maar gewoon beneden gingen zitten. (Dit nadat ik een keer bijna naar beneden gekukeld was) Dat was dan weer een nieuw perspectief voor mij, want nu zwaaide ik naar de familie die schuin boven ons zat.
Luisteren deed ik maar half. Ach een kind van 3/4 jaar en dan die zware teksten van die dominee. Nee dat kon me niet boeien.De dominee kwam trouwens regelmatig bij ons thuis en ook bij opa en oma. Ik noemde hem dan ome Piet. Dat was geen probleem, maar tijdens een bezoekje had ik klokje klinkt voor hem gezongen. Een christelijk kinderliedje. Hij had me geprezen en ik vroeg of we het ook eens in de kerk gingen zingen? Hij zei ja hoor, alleen maar om van mijn gezeur af te zijn denk ik. Maar ja dan kende hij me niet zo goed.
De zondag dat hij weer preekte, gilde ik tijdens een stilte, he ome Piet, wanneer zingen we nou Klokje Klinkt? Hij zei niets en probeerde me te negeren. De mensen om ons heen spraken schande van dat brutale kind. Nadat ik het nog eens had gevraagd en er achter had gezegd dat hij het had beloofd. Zei hij : ja dat is ook zo. Goed laten wij allen zingen.......
En zo zong de hele kerk die ochtend Klokje Klinkt. Na de dienst ging ik bij flink wat mensen over de tong. Want een kind moest je niet horen!
Erger werd het nog een paar weken later. De preek ging over Orpa en Ruth. Natuurlijk hoorde ik het maar half. Ik verstond Opa en Ruth.En ja Opa kende ik, maar wie was Ruth dan? Want oma heette Roelofje, dat wist ik goed want ik was naar haar vernoemd.Dus blerde ik door de kerk, Opa hij heb het over je, maar wie is Ruth nou?Mijn opa lag echt dubbel van het lachen. Mijn moeder schaamde zich kapot en mijn vader grinnikte voor zich heen, waarop mijn moeder siste zit niet zo stom te lachen.Mijn vader werd boos en pakte mij op en liep de kerk uit. Ergens dacht ik een zucht van opluchting te horen toen, maar dat zal wel verbeelding zijn geweest.
Jaren later ging ik zelf met man en kinderen naar de kerk. In de Eltheto aan de Javastraat. Mijn kinderen waren net als ik, maar nu konden de andere kerkgangers erom lachen, en zat mam soms met een mond vol tanden. Want wat denk je dat je voelt, als de dominee je kind in het kindermoment vraagt, en wat zegt jullie mam zo in de ochtend voor je naar hier komt? En je kind antwoord: Kom je bed uit, schiet op, we moeten naar de kerk, ik heb kinderkerk dienst. Schiet op want we zijn weer laat, en toen duwde ze me de douche in.
Gelukkig kon iedereen erom lachen en ik ook, later, maar op dat moment..............
De term kinderen mag je zien maar niet horen is gelukkig niet meer van toepassing in de kerk van nu. Maar ik vraag me vaak af, wat zou er allemaal over me gezegd zijn destijds?
(foto's zijn van beeldbank ik heb helaas geen foto's van in de kerk, dat deed men toen niet denk ik)
