Anneke Koehof 
'Toeval bestaat niet' wordt wel gezegd, maar het gebeurt mij te vaak, ik beweer dat toeval wel degelijk bestaat.
Ik zat vanmiddag in de Jordaan een beetje mistroostig bij mijn partner Rob aan de gracht door de beregende ruiten te kijken. Het spoelde, wat een verschil met de afgelopen dagen...
Plotseling viel mijn oog op een aan de overzijde afgemeerde boot, een lange, open platbodem met een wat armoedige uitstraling. Er hing een voor zo'n schip nogal dure buitenboordmotor aan, kennelijk zat er geen motor meer in de grote motorkist.
'Dat is het bootje van Ome Piet', zei ik zeer beslist.
'Hoe kom je daar nu bij', antwoordde Rob.
'Nou, kijk dan zelf! Precies zo zag die boot eruit. Aan de zijkanten waren toen lange smalle banken en ook achter kon je zitten. Er konden zo heel wat passagiers mee en je kon gewoon met je handen in het water komen want naarmate er meer mensen in zaten lag de boot dieper'!
'Ik dacht eerlijk gezegd dat hij langer was', twijfelde Rob.
'Dat is altijd zo, alles van vroeger is in je herinnering langer of groter, maar ik weet het zeker, precies zo zag het pontje van ome Piet van Genderen eruit'!
Omdat mijn moeder ten gevolge van mijn geboorte overleed woonde ik als pleegkind een tijd bij de familie van der Vecht, die een kruideniers/melkwinkel hadden op de hoek van de Boeton- en de Baweanstraat. Ome Piet woonde in de Boetonstraat en er was een relatie tussen de families van Genderen en Van der Vecht, ze kwamen zogezegd bij elkaar over de vloer.
Soms, op een hele warme dag, als het in de straat doodstil was, mocht ik mee om een vaartochtje te maken. Het was heerlijk koel op het water, ik liet mijn handen door de golfjes glijden en ik herinner me nog precies het geluid van de motor, plok, plok, plok.
We voeren van het Nieuwe Diep naar Zwemschool Oost en het Plashuis. Druk was het niet op zo'n doordeweekse dag.
Het schip aan de overkant van de gracht werd duidelijk gebruikt als werkboot, er lagen ladders in en op de plek van de achterbank was ruimte gemaakt voor een armoedig plastic kuipstoeltje.
Zodra het wat droger werd ging ik naar beneden om een foto te maken. Van de brug af gezien had ik een goed overzicht en wie schetst mijn verbazing toen ik die witte letters voorop zag staan, slordig geschilderd, maar daar stond onmiskenbaar 'PIET'! Nu wist ik het zeker, dit kon geen toeval zijn!
Ik 'googelde' HET BOOTJE VAN OME PIET en stuitte op het verhaal van de onlangs overleden Wil Wickel, hij vertelde over het pontje een verhaal dat is opgenomen in Het Geheugen van Oost en onder dat verhaal staan diverse reacties. Wat had ik deze foto's graag aan hem hebben voorgelegd.
Herinneringen zijn vaak subjectief maar in dit geval twijfel ik niet, voor mij is dit het oude pontje van Ome Piet!
Anneke Koehof 24 september 2020 ©
ov
nb: inmiddels ligt dit verhaal plus een briefje in het bootje, wie weet reageert de huidige eigenaar.
