Het is omstreeks vijf uur in de middag, bijna donker maar nog tijd genoeg om voor het eten een rondje door de buurt te lopen. Vandaag is het droog en koud, hoewel het niet vriest. Als ik buiten kom ruik ik de houtkachel of de open haard van een van de buren. Het doet mij denken aan de kachelgeur die vroeger ’s winters in de straten hing. Aan de diep donkerblauwe hemel straalt een dun maansikkeltje. Opeens herinner ik mij dat ik ooit, vlak voor de Sinterklaas, een boodschap voor mijn moeder moest doen bij de kruidenierswinkel in de straat waar wij woonden. Net zo’n vooravond als deze, ook voor zes uur want dan sloten de winkels. Eigenlijk kwam ik in de winter nooit ‘s avonds buiten. Kennelijk had mijn moeder iets vergeten mee te nemen uit de VéGé-winkel. Ik moet onder de zeven geweest zijn, want ik geloofde nog rotsvast in Sinterklaas. Ik was niet bang in het donker en op deze namiddag hoopte ik eindelijk eens een Zwarte Piet op het dak te zien. Het was de ultieme kans. Het zou heel goed mogelijk zijn, want de huizen in onze straat waren niet zo hoog en vele hadden een min of meer plat dak. Maar met een zadeldak zou Piet natuurlijk ook geen moeite hebben. Heen en terug naar de kruidenier speurde ik alle daken af.
Maar u begrijpt het al. Ik zag geen Zwarte Piet op een dak. Natuurlijk niet, want het was nog veel te vroeg in de avond…Zo vroeg gingen de Pieten het dak nog niet op.
© Corrie Groen.