In de eerste helft van de zestiger jaren werkte ik bij een bedrijf dat ieder jaar een Sinterklaasfeest organiseerde voor ‘gelovende’ kinderen van het personeel. Altijd dezelfde Sinterklaas, soms wisselden de Pieten. Dat hing af van welke meisjes in dat jaar op het kantoor werkten. Ik was voor de vierde keer zo langzamerhand de Huiszwarte Piet.
De salarissen voor de kantoormeisjes waren laag, maar voor de presentatie van St. Nicolaas en zijn knecht werden kosten noch moeite gespaard. We werden altijd prachtig aangekleed en geschminkt door een toneelverhuurbedrijf tevens kapper uit Den Haag, dat ons omtoverde tot een sinterklaaspaar om in te geloven.
Van tevoren hadden de kinderen op mogen geven wat ze graag van de Goede Sint wilden hebben. De middag was groot feest met limonade, snoep en muziek, want een van de werknemers speelde op zijn accordeon.
De middag in 1964 was een van de kinderen ziek. Hij kon helaas niet komen. Maar Sinterklaas zou Sinterklaas niet zijn, als hij daar geen oplossing voor zou bedenken.
Na het feest gingen Sint en Piet met een taxi vanuit de binnenstad naar de patiënt in de Transvaalstraat. Daar vonden ze op een bovenhuis een bedeesd jongetje dat in zijn bed zat. Sint natuurlijk een praatje met hem gemaakt en Piet diepte uit de zak snoep en een cadeautje op.
Sint kon niet te lang blijven want hij had het de dagen voor zijn verjaardag heeeel erg druk. Hij moest nog veel meer bezoeken afleggen. Sint en Piet gingen dus weer verder.
Het jongetje, waarvan het geloof misschien al wankelde en dat nog niet naar de huidige normen geëmancipeerd was, zei tegen zijn moeder toen we de trap afgingen: 'die Piet was niet echt mam, want hij had tietjes'.
