Aldus een bericht van de gemeente Amsterdam.
Overgewicht bij kinderen is een groot verschil met het gewicht van kinderen uit mijn jeugd. Toen maakte de gemeente zich sterk voor stadse bleekneusjes met een laag gewicht.
Een van die bleekneusjes was ik. Dat bleke neusje klopte wel. Dat heb ik nog. Gewoon een kwestie van aanleg evenals mijn niet zo hoge gewicht.
Mijn moeder bracht mij, de dag na mijn achtste verjaardag, met een koffertje naar het Centraal Station. Van daar ging ik met de trein in gezelschap van een hele lichting spillebeentjes voor 6 weken naar de Amsterdamse Vacantie Kolonie in Zandvoort. Mijn moeder had de dubbeltjes vele malen om moeten keren om de eigen bijdrage te kunnen betalen.
Ik was gewend uit logeren te gaan en verheugde mij erop. Zes weken extra vakantie! Een paar dagen na de aankomst in Zandvoort verstuikte ik mijn enkel en niet zo’n beetje. Ik kon er niet mee lopen en moest alleen “thuis” blijven als de andere kinderen naar het strand of naar het bos gingen. Ik voelde mij heel alleen en verloren. Ik sloot mij niet zo gemakkelijk bij anderen aan en als je dan overdag ook niet meegaat, val je buiten de groep. Ik kreeg heimwee en wilde naar huis. Daar kwam natuurlijk niets van in. Zes weken waren zes weken en als je niet genoeg aangekomen was werden er nog eens zes weken aangeplakt. Je verbleef daar tenslotte niet voor niets. Kennelijk had mijn verzorgster met mij te doen en ik moest bij de directrice komen. Om mijn eenzaamheid te verlichten mocht ik een pop lenen. Een aardig gebaar, maar ik had niets met poppen. Dat durfde ik niet te zeggen. Beleefd zocht ik er een uit.
Iedere week op dinsdagochtend moesten de kinderen met potlood een brief naar huis schrijven. Dat viel nog niet mee voor een net achtjarige uit de tweede klas. Die brief werd nagekeken door de verzorgsters en de regels waarin ik van mijn verdriet en heimwee vertelde moest ik uit vlakken.
Na vier weken mochten de ouders op een zondagmiddag op bezoek komen.
Natuurlijk vertelde ik van mijn heimwee, dat ik steeds huilde en dat ik het niet mocht schrijven.
Maar ik zei meteen tegen mijn moeder: “Nu is het nog maar twee weken Mam en ik zal niet meer huilen”.
Dat heb Ik ook niet meer gedaan. Mijn moeder des te meer.
Foto Corrie Groen